olmuyor işte. gözlerim hep insanların bacaklarında. yatakta sağa sola dönerken acıdan uyanıyorum. uykum kaçıyor..dışarıda kendimi güvensiz hissediyorum. bu ev güvenli alanım. ama burdada çok bunaldım, ne garip bir duygu durum bozukluğu deilmi
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Dikkat!!! Tema lisans bilgilerinize erişilemiyor, lütfen www.xenforo.gen.tr yönetimi ile iletişime geçiniz.
her yerde muhtacız. aciziz.
beden hakikatten nimet.
40 cm lik bir bariyeri aşamıyoruz. sağlam adam atlıyor. geçiyor. ordan başka yolda yok...
engellenmek bize bu dünyanın bi cilvesi.
değerli şeylerin kıymeti kaybetmeden bilinmez!
Yürüyememeyi nasıl kabullendiniz?
- Konbuyu başlatan yasminn
- Başlangıç tarihi
Ayağım kesilmeden önceki ağrılarımı anlatmam imkansız.Şu kadarını söyleyebilirim,ilk ayağım kesilip uyandığımda oh be dünya varmış dedim.Bu insana mantıklı gelmiyor ama gerçek.Damar tıkanıklığı olanlar bunu bilir,ameliyattan önce 4 ay hiç uyumamak nasıldır herkes bilmez,insan acaba akşam yatıp sabah kalkan insan varmı diye düşünüyor.20 yılda 23 ameliyatla sucuk gibi doğradılar,öyla zaman geldiki ameliyata girerken Allaha dua ettiğimi hatırlıyorum bu ameliyattan çıkmayayım diye.Şimdi %91 ağır özürlüyüm.Senin gibi yanımda oğlum kızımda yok,eşim gitti,annem babam vefat etti,iflas ettim herşeyim gitti,çeklerimi ödeyemediğimden hapse girip çıktım,3 milyona yakın batağım var.
Altımda sıfır ford focus arabam varken gidip jip alan ben şimdi asgari ücretle işe başlayacağım için mutlu olmayı öğrendim.Darısı senin başına Yasemin kardeşim.
Altımda sıfır ford focus arabam varken gidip jip alan ben şimdi asgari ücretle işe başlayacağım için mutlu olmayı öğrendim.Darısı senin başına Yasemin kardeşim.
herşey için kolaylıklar diliyorum. sizin sabrınız ve gücünüz bunları yaşarken sizi korumuş. bakın şimdi bana moral veriyorsunuz. benim sabrımda buraya kadarmış, gücüm bu kadar sıkıntıda bitmiş. tek dileğim şuan kabullenmek ve sabır..
Açıkçası yazılarınızdan gücünüzün bukadar olduğuna inanmak zor.Sadece bir anda boyut değiştirmenin yarattığı tahribatı üzerinizden atamamışsınız buda zamanla kazanılan bir olgu.Sizin bir anda çevrenizdekilerle aranızda oluşan farklılığa inanabilmeniz için tek ihtiyacınız zaman.Şundan çok eminim,siz aynı Yaseminsiniz.Lütfen gücünüzü olumlu kullanın.Sağlıcakla kalın.
benim ağlamakdan gözlerim çökmüştü sanki ağlayınca eski halime döneceğim gibi geliyordu bir deri bir kemik kalmıştım ama sonraları kendim bir şeylerin farkına vardım ALLAH demekle olmuyor dedim onun takdiri ise bunuda kabul etmem gerekiyor dedim geçemz dediğim 10 yıl geçti engelli yada engelssiz yaşam devam ediyor tek değişen artık merdivenleri sevmiyorum her yer düz olsun istiyorum ve bana uygun 
alışırsın çok yenisin yasemin nelere alışmadıkki
alışırsın çok yenisin yasemin nelere alışmadıkki
dilnişin;
rahat ol Cennet de her yer düz olacak...
rahat ol Cennet de her yer düz olacak...
her yerde muhtacız. aciziz.
beden hakikatten nimet.
40 cm lik bir bariyeri aşamıyoruz. sağlam adam atlıyor. geçiyor. ordan başka yolda yok...
engellenmek bize bu dünyanın bi cilvesi.
değerli şeylerin kıymeti kaybetmeden bilinmez!
sanırım benim biraz daha ağlamam lazım. kabullenmek için daha erken diyorsunuz. 2,5 yıl... birine "2,5 yıl önce oldu" deyince sanki 50 yıl demişim gibi kocaman geliyor. 2 yıldır her yıl dönümünde sinir krizleri geçirdim. 3 yıl dememe 6 ay kaldı ve hala değişen birşey yok.
şu gerçekten nefret ediyorum, hiç birşey eskisi gibi olmayacak...
şu gerçekten nefret ediyorum, hiç birşey eskisi gibi olmayacak...
doğuştan yada küçük yaşlarda olan engelliliğe alışmak elbette soradan olanlara nazaran daha kolay.belli bir yaşa kadar gelip soradan hareket alanınızın kısıtlanması tabiki zor ama aşılamayacak bir durum degil.şöle düşünün hayatta çok şey egzersiz ,yaptıkça alışkanlık kazanıyorsunuz.durumunuzu ne kadar çabuk kabullenirseniz o kadar çabuk adapte olursunuz.çok geçmiş olsun
.
.
ya ben neyapayım. hayatımın baharında kaybettim yürümemi.giderek azalarak kuvvetim. hergün başka bir hareketi yapamayarak. üstelik nedenini bile bilmeden ilk başta. zaten bütün hayatım hastanelerdeydi birde bu eklendi üstüne. haksızlıklarımın üstüne haksızlık eklendi durdu.
video benimle ilgili bir haberdir izlerseniz sevinirim
Yaşam Dersi / Günaydın / Program / Videolar / Kanal D / İzle
video benimle ilgili bir haberdir izlerseniz sevinirim
Yaşam Dersi / Günaydın / Program / Videolar / Kanal D / İzle
merhaba,
yürümemeyi hiç bir zaman kabullenemedim ben.asla da kabul etmiycem diyordum ama zamanla doğallaştı.
Zaman her şeyin ilacı diyorlar ya, yalan zamana sadece boyun eğişi kabullenmeyi doğallaştırıyor.
beden alışsa da ruh hiç bir zaman kabul etmiyor artık yürüyememeyi.
sanırım felçli değilsiniz başka bir çok problemleriniz yok çocugunuz var zamanla sizden daha sağlık yönünden
daha avantajsız insanları gördükçe ,iyi ki bile diyebilirsiniz.
neyse sonuç olarak ben 10yıldan sonra kabullenebildim ama hırçınım,mülayim değilim hoşgörüm yok hayata insanlara karşı hala da ağlarım..
ayrıca da çok hemde çok pişmanım bu 10 yılı boşa heba ettiğim için.10yıldan sonra aslında var olan kendimdeki potansiyeli ortaya tekrar çıkardım.
belki bu hırçınlığım 10 yılı kendime hayata küserek geçirdiğim içindir.
hayat akıyor kimse sizin hayata küsmenizle ilgilenmiycek niye ilgilensinki herkes hayatını yaşıyor.
hayatın içinde olmak için ne varsa yapın ,kimseyle ilgilenmeyin dışarı çıkın imkanlarınız dahilinde özgür yapabileceklerinizi yapın dışarıda.
spor yapın ben öğretmenim fakat bana kendime olan güveni tekrar kazandıran spor olmuştur..2,5 yılda olimpiyatlara bile gittim.
aklınızı başınıza alın yani ...
yürümemeyi hiç bir zaman kabullenemedim ben.asla da kabul etmiycem diyordum ama zamanla doğallaştı.
Zaman her şeyin ilacı diyorlar ya, yalan zamana sadece boyun eğişi kabullenmeyi doğallaştırıyor.
beden alışsa da ruh hiç bir zaman kabul etmiyor artık yürüyememeyi.
sanırım felçli değilsiniz başka bir çok problemleriniz yok çocugunuz var zamanla sizden daha sağlık yönünden
daha avantajsız insanları gördükçe ,iyi ki bile diyebilirsiniz.
neyse sonuç olarak ben 10yıldan sonra kabullenebildim ama hırçınım,mülayim değilim hoşgörüm yok hayata insanlara karşı hala da ağlarım..
ayrıca da çok hemde çok pişmanım bu 10 yılı boşa heba ettiğim için.10yıldan sonra aslında var olan kendimdeki potansiyeli ortaya tekrar çıkardım.
belki bu hırçınlığım 10 yılı kendime hayata küserek geçirdiğim içindir.
hayat akıyor kimse sizin hayata küsmenizle ilgilenmiycek niye ilgilensinki herkes hayatını yaşıyor.
hayatın içinde olmak için ne varsa yapın ,kimseyle ilgilenmeyin dışarı çıkın imkanlarınız dahilinde özgür yapabileceklerinizi yapın dışarıda.
spor yapın ben öğretmenim fakat bana kendime olan güveni tekrar kazandıran spor olmuştur..2,5 yılda olimpiyatlara bile gittim.
aklınızı başınıza alın yani ...
aslında burada kabullenemememin verdiği sıkıntıyı paylaşarak deşarj olmaya çalışıyorum. çünkü bunları paylaşacağım kimse yok. anneme, erkek arkadaşıma veya abime yani en yakınlarıma "gözüm hep hızlı yürüyen, bacaklarını rahat rahat hareket ettiren, dizlerinin üzerinde oturan insanlara takılıyor" dediğimde bana "hiç ağlama yasemin neler çektin bak şimdi aklın başında, öz bakımını birileri karşılamıyor" diyerek benim yaşadığım travmaları, koma anlarımı, aklımın başında olmadığı zamanları hatırlatmaya çalışıyorlar. bir tanesi bile bana yol göstermeyi yada bunun bir süreç olduğu konusunda salık vermeyi akıl edemiyor. bende kendi kendimin terapisti oldum yıllardır.
ikinci bahar, dışarı çıkıyorum. dışarısı çok güzel... farklı insanlar, kalabalık, gürültü çok güzel. ama dışarıdaki hayatın bir parçası olamamak çok kötü. dedim ya, gözüm hep bacaklarda, nasıl keyif alabilirim dışarıda. dişlerimi sıkarak güvenli alanıma (evdeki kırmızı koltuğuma) geri dönüyorum.
şimdi tek umudum okul. önümüzdeki akademik yılda üniversiteye gideceğim. öncelikle adalet okuyup sonra dikey geçişle hukuka geçeceğim. başarılı olmak benim elimde ve ben başarılı olcağıma eminim çünkü tüm vaktimi eğitime ayıracağım. çok kararlı ve istekliyim.
ikinci bahar, dışarı çıkıyorum. dışarısı çok güzel... farklı insanlar, kalabalık, gürültü çok güzel. ama dışarıdaki hayatın bir parçası olamamak çok kötü. dedim ya, gözüm hep bacaklarda, nasıl keyif alabilirim dışarıda. dişlerimi sıkarak güvenli alanıma (evdeki kırmızı koltuğuma) geri dönüyorum.
şimdi tek umudum okul. önümüzdeki akademik yılda üniversiteye gideceğim. öncelikle adalet okuyup sonra dikey geçişle hukuka geçeceğim. başarılı olmak benim elimde ve ben başarılı olcağıma eminim çünkü tüm vaktimi eğitime ayıracağım. çok kararlı ve istekliyim.
Gençliğimin tam baharındayım,yediğim önümde yemediğim arkamda gençliğinde verdiği coşkuyla fırtına gibiyim ne gecem belli ne gündüzüm.Tek hayalim var askerden gelip işe başlayıp bi araba almaktı tek hayalim,oysaki yediğim içtiğim yedirip içirdiğim parayı hesaplasam sıfır araç parasını geçerdi.
Neyse askerlik zamanı geldi askere gittim bitirdim geldim yeni bi hayat daha başladı benim için,iş güç derken samimi olduğum lise den sınıf arkadaşımın kullanmış olduğu araba hayatımı tepe takla atmamı sağladı
Okadar yavaş normal sürmüyorsun dememe rağmen aşırı surat hatalı sollama sonucu yol ortasındaki direğe vurdu,sonuçmu; 1 ölü 1 ağır yaralı ( ben ) kendisinin burnu dahi kanamadığı kaza sonucu 39 gün yoğun bakım odası çektiğim onca acı işkence hergünüm ızdırap çile dolu,3 ay hiç çıkmadan hastane günleri ardından 1.5 sene sırt üstü yatalak kalmak ızdırap dolu günler ula birisi hata yapıp yanımda bir bıçak felan unutsada çareme baksam düşünceleri beynimi kemiriyor ama yok herşey saklanıyor dikkat ediliyor.
Neyseki uzun süreden sonra değneklerlede olsa yürümeye başladım ama ya bu insanlar neden bana inat eder gibi koşuyor ? ya bu insanlar neden bana inat edercesine böyle sarmaş dolaş geziyor yürüyor ? offf offf tedavilerin ardından ayağıma kum torbası bağlayıp kan ter içinde kalana kadar yürüyüşler yapma eski halime dönecem çabası içindeyim,içimde hırs var hemde neden ben diyorum...
Şükürler olsun ki çok zor dönemleri geride bırakıp şuanda hayallerimi kovalama çabası içindeyim,çok istediğim arabamı ve yine sevdiğim semntten evimi aldım yine şükürler olsun ki işimide kazandım ve yine şuanda çok çok istediğim tek bir hayalim bahçeli bir ev yaptırmak/yapmak...
Şuanki durumum mu ; şükür nekadar eski sağlığım yerinde olmasada 10 senedir vücudumda olan bir türlü yakamı bırakmayan enfeksiyonla halen savaşıyorum,ara arada olsa ağrılarım oluyor ve tek yaşantımı zorlayan ayak bileğimin donuk olması rahat yürüyemiyorum ve 2 adım kalmış durağa varmama ama otobüs hareket ediyor hooop alooo geliyom dur deyip koşamıyorum çokta önemli değil napim arkadan gelene binerim diyorum.
Bu yazdıklarım en güzeli en iyi olanı daha neler yaşadım gördüm ah bir yazsam tam bir roaman olur
(Geçiyor unutuluyor alışılıyor herşeyede tek birşey unutulmuyor alışılmıyor )
Neyse askerlik zamanı geldi askere gittim bitirdim geldim yeni bi hayat daha başladı benim için,iş güç derken samimi olduğum lise den sınıf arkadaşımın kullanmış olduğu araba hayatımı tepe takla atmamı sağladı
Okadar yavaş normal sürmüyorsun dememe rağmen aşırı surat hatalı sollama sonucu yol ortasındaki direğe vurdu,sonuçmu; 1 ölü 1 ağır yaralı ( ben ) kendisinin burnu dahi kanamadığı kaza sonucu 39 gün yoğun bakım odası çektiğim onca acı işkence hergünüm ızdırap çile dolu,3 ay hiç çıkmadan hastane günleri ardından 1.5 sene sırt üstü yatalak kalmak ızdırap dolu günler ula birisi hata yapıp yanımda bir bıçak felan unutsada çareme baksam düşünceleri beynimi kemiriyor ama yok herşey saklanıyor dikkat ediliyor.
Neyseki uzun süreden sonra değneklerlede olsa yürümeye başladım ama ya bu insanlar neden bana inat eder gibi koşuyor ? ya bu insanlar neden bana inat edercesine böyle sarmaş dolaş geziyor yürüyor ? offf offf tedavilerin ardından ayağıma kum torbası bağlayıp kan ter içinde kalana kadar yürüyüşler yapma eski halime dönecem çabası içindeyim,içimde hırs var hemde neden ben diyorum...
Şükürler olsun ki çok zor dönemleri geride bırakıp şuanda hayallerimi kovalama çabası içindeyim,çok istediğim arabamı ve yine sevdiğim semntten evimi aldım yine şükürler olsun ki işimide kazandım ve yine şuanda çok çok istediğim tek bir hayalim bahçeli bir ev yaptırmak/yapmak...
Şuanki durumum mu ; şükür nekadar eski sağlığım yerinde olmasada 10 senedir vücudumda olan bir türlü yakamı bırakmayan enfeksiyonla halen savaşıyorum,ara arada olsa ağrılarım oluyor ve tek yaşantımı zorlayan ayak bileğimin donuk olması rahat yürüyemiyorum ve 2 adım kalmış durağa varmama ama otobüs hareket ediyor hooop alooo geliyom dur deyip koşamıyorum çokta önemli değil napim arkadan gelene binerim diyorum.
Bu yazdıklarım en güzeli en iyi olanı daha neler yaşadım gördüm ah bir yazsam tam bir roaman olur
(Geçiyor unutuluyor alışılıyor herşeyede tek birşey unutulmuyor alışılmıyor
)ben ortapetik engelli değilim iç hastalıkları englliyim ama ben de sizin gibi zor kabullene bildim üstelik bu hastalığı kabullenmeye çalışırken eşimden ayrıldım malesef artı 60 günlük iken küçük küçüçük kızımdan ayrıldım. 1.5 yıldr görmüyorum. hepsini kabullenmek zorunda kaldım. ve Allah tan geldi dedim ve kabullendim. yok sa yaşanmıyor...kaderimiz buymuş
malesef artı 60 günlük iken küçük küçüçük kızımdan ayrıldım. 1.5 yıldr görmüyorum. hepsini kabullenmek zorunda kaldım. ve Allah tan geldi dedim ve kabullendim. yok sa yaşanmıyor...kaderimiz buymuş
Öncelikle bu ruh halinden en kısa sürede kurtulmanızı diliyorum.
Dünyada en zor şey emin olun yürüyememek değil,şuan sizin için böyle gözükebilir lakin duymamak,görmemek,kolsuz yaşamak,sevgisiz tek başına hayat sürmek,vs o kadar çoğaltılabilir ki.
Neden ben?
Sizin olmamanız için geçerli bir nedenininz var mı?
Her insan dünyaya imtihan için gönderilmiştir.Sizin imtihanınızda bu!
Ahmet'in ki delikanlı oğlunu trafik kazasında kaybetmek.
Ayşe'ninki engelli oğlu ile yaşamayı öğrenmek.
Mehmet'in ki doğuştan gözlerinin görmemesi.
Filiz'in ki milyonerken iflas edip fakir olmak.
vs.vs
Allah her kuluna bir imtihan vermiş.Bu bazen sağlıklıyken sağlığını kaybetmek,bazen zenginken fakir olmak bazende hep sağlıklı bir ömür sürmek.
Hiçbir sağlık problemi yaşamadan ömür sümekte bir imtihandır. Allah,bu kulunuda insanlara nasıl davranacağından tutunda,sağlıklı bedeninin hakkını vermesine kadar imtihan edecektir.Yani kimse ben dünyadayım imtihan olmayacağım diye aklından geçirmesin.Siz şanslısınız hiç olmazsa koşma fiilini tatmışsınız peki o duyguyi hiç tatmayanlar ne yapsın?
Size en güzel tedaviyi söyleyim; tefekkür edeceksiniz.
-Kazadan hemen sonra nasıldm şimdi nasılım.
-Kazada gözlerimide kaybetseydim,şimdi nasıl bir hayatım olurdu?
-Ya sağ kolumda dibinden kopmuş olsaydı?
-Oğlum olmasaydı ,ben kime sarılacaktım?
Kısacası sahip olduğunuz nimetleri düşünüp, kaybettiğiniz nimetleri problem etmeyeceksiniz.
Unutmayın ne koşma,ne yürüme,ne görme bize sadece verilen birer emanettir.
Emanetin sahibi bize bunları verirken ses çıkarmayıp aldığında neden aldın demek pek mantıklı değil.
Herşey onun, mal sahibine bu malı niye sattın deme hakkımız yok.
Kiracıyız hepsi bu.
Dünyada en zor şey emin olun yürüyememek değil,şuan sizin için böyle gözükebilir lakin duymamak,görmemek,kolsuz yaşamak,sevgisiz tek başına hayat sürmek,vs o kadar çoğaltılabilir ki.
Neden ben?
Sizin olmamanız için geçerli bir nedenininz var mı?
Her insan dünyaya imtihan için gönderilmiştir.Sizin imtihanınızda bu!
Ahmet'in ki delikanlı oğlunu trafik kazasında kaybetmek.
Ayşe'ninki engelli oğlu ile yaşamayı öğrenmek.
Mehmet'in ki doğuştan gözlerinin görmemesi.
Filiz'in ki milyonerken iflas edip fakir olmak.
vs.vs
Allah her kuluna bir imtihan vermiş.Bu bazen sağlıklıyken sağlığını kaybetmek,bazen zenginken fakir olmak bazende hep sağlıklı bir ömür sürmek.
Hiçbir sağlık problemi yaşamadan ömür sümekte bir imtihandır. Allah,bu kulunuda insanlara nasıl davranacağından tutunda,sağlıklı bedeninin hakkını vermesine kadar imtihan edecektir.Yani kimse ben dünyadayım imtihan olmayacağım diye aklından geçirmesin.Siz şanslısınız hiç olmazsa koşma fiilini tatmışsınız peki o duyguyi hiç tatmayanlar ne yapsın?
Size en güzel tedaviyi söyleyim; tefekkür edeceksiniz.
-Kazadan hemen sonra nasıldm şimdi nasılım.
-Kazada gözlerimide kaybetseydim,şimdi nasıl bir hayatım olurdu?
-Ya sağ kolumda dibinden kopmuş olsaydı?
-Oğlum olmasaydı ,ben kime sarılacaktım?
Kısacası sahip olduğunuz nimetleri düşünüp, kaybettiğiniz nimetleri problem etmeyeceksiniz.
Unutmayın ne koşma,ne yürüme,ne görme bize sadece verilen birer emanettir.
Emanetin sahibi bize bunları verirken ses çıkarmayıp aldığında neden aldın demek pek mantıklı değil.
Herşey onun, mal sahibine bu malı niye sattın deme hakkımız yok.
Kiracıyız hepsi bu.
umutlarınız daim olsun. türkiye'de 22 tane görme engelli avukat olduğunu öğrendiğimde çok sevinmiş heyecanlanmıştım. halimize bakıp da ağlayacak, hayıflanacak vaktimiz hiç yok. hep önümüze bakalım, neler yapacağımıza, hedeflerimize... yollar bir şekilde açılıyor zaten...
neredeyse 20yıl oldu hiç demedim neden ben diye ...
normal insanlar gibi duymak ne ola ki diye arada düşündüğüm oluyor ama kıskanmıyorum şükür....
belki de ne demek olduğunu artık hatırlamadığım için.....
insanoğlu alışmaya programlanmış yüce yaradan tarafından.....
bunun içinde zaman lazım elinizdekilerin kıymetini bilin gerisini zamana bırakın....
(hakketen ya normal insanlar gibi duymak duyduğunu anlamak ne ola ki????)...
normal insanlar gibi duymak ne ola ki diye arada düşündüğüm oluyor ama kıskanmıyorum şükür....
belki de ne demek olduğunu artık hatırlamadığım için.....
insanoğlu alışmaya programlanmış yüce yaradan tarafından.....
bunun içinde zaman lazım elinizdekilerin kıymetini bilin gerisini zamana bırakın....
(hakketen ya normal insanlar gibi duymak duyduğunu anlamak ne ola ki????)...
Zaman insana kabullenmeyi, bazı şeyleri görmemezlikten gelmeyi, unutmayı ve herşeyden önce ideallerini köreltmeyi öğretiyor. Bir süre sonra yeni hayatınızın size sınırladığı herşeye alışıyor ve böyle yaşamayı kabul ediyorsunuz. Uzun bir süre kabul etmiyorsunuz ama en sonunda elinizden bir şeyin gelmediğini görünce yeni hayatınıza adapte olmaktan başka çareniz olmadığını anlıyorsunuz. Böyle de güzel dedirtiyor bazen hayat insana..! İstesen de istemesen de bu hayatı olduğu gibi kabul etmek zorunda kalıyorsun. Alışmakmış herşeyin çaresi....! Alıştım ve öğrendim hayatın ne kadar acımasız olduğunu....
arkadaşlar bende 33 yaşında bedensel engelli oldum 4 yıl oldu sayılır, benim gibi sonradan bedensel engelli olanlar heralde daha zor , ben ne kadar zor olsada bir an önce kabullenmek ve hayatın gerisine daha umutla bakmak gerek bence, yoksa çok zor bir durumla karşılaşıyoruz, birincisi neden ben sorusu yok, neden olmayayım? çok şeyler yazılır ama bir an önce kabullenmek ve ileriki hayattan zevk almaya çalışmak ne kadar alabilirsek.
Yasmin Hanım resminize Bakılırsa öyle bir içten ve neşece bakışınız varki öldü ölecek kişiye bu bakışlarınızla can verecek kadar Maşallah eksik olmasın.
ama gercekden merhametli biri olduğunuz her bakış açınızla ve her yazdığınız sözlerinizle belli ediyorsunuz diye bilirim. Tabi bu benim görüşüm. Ancak herşeye Rağmen kendinizi Üzecek bir konuya veya hayata takıntı yapmayın. bu neşe dolu iç açıcı ve Bağlayıcı bakışlarınız inşallah dilerim allahtan yok olmaz devam eder.
size ömrünüz boyunca Allah Yardımcınız olsun dileklerimle Saygı ve sevgilerimle
ama gercekden merhametli biri olduğunuz her bakış açınızla ve her yazdığınız sözlerinizle belli ediyorsunuz diye bilirim. Tabi bu benim görüşüm. Ancak herşeye Rağmen kendinizi Üzecek bir konuya veya hayata takıntı yapmayın. bu neşe dolu iç açıcı ve Bağlayıcı bakışlarınız inşallah dilerim allahtan yok olmaz devam eder.
size ömrünüz boyunca Allah Yardımcınız olsun dileklerimle Saygı ve sevgilerimle
öncelikle çok geçmiş olsun yasmin hanım.benimde oğlum doğuştan engelli o kadar zorki bu anlattıklarınızı bizzat bende yaşıyorum dışarı çıkmak istemiyom bazen kalabalıktan nefret ediyom.o kadar çok psikolojim bozulduki çocukla beraber bende hayata küstüm ne yaşam tad veriyo nede gelecekten umut ediyom artık herşey anlamsız geliyo bana.oğlumun sorunu yüzünden bende dışardaki o koşup oynayan eğlenip gezen çocuklara bakamaz oldum neden biliyomusunuz çünkü benim oğlumda hiç birini yapamıyo.bazen durup isyan edesim geliyo neden ben diyorum aynı soruyu yüzlerce binlerce kez kendi kendime sordum ama hiç bi faydası yok sadece insan günaha giriyo demekki YÜCE RABBİM DİYORUM SEVDİĞİ KULUNA dert verirmiş.hem RABBİM kimseye taşıyamayacağı yük vermezmiş.sabır edin ALLAHA sığının isyan etmeyin bi telk sizin başınızda yok evvet banada sabret diyolar mükavatını elbet görcez bu dünya fani.kafanıza takmayın bende evde geçiriyorum bütün günümü engelli çocuğuma bakıyom kaderden öte yol yokmuş.kendinize iyi bakın her inişin elbet bi çıkışı vardır unutmayın....... saygılar
Oncelikle gecmis olsun yasemin hanim'
Bende yirmili yaslarda omurilik tumorunden ameliyat gecirdim ve 8 ay ayakta his hareket yoktu, gun boyu yatakta cocuk gibi altinda bez kendini odaya kapatmis sadece haftada 3 gun gelen fizyoterapistin yuzunu zoraki goruyordum.Ceske yuruyemesemde diger sikintilar olmasa diye dua edersiniz.herseyden umudu kesmisken ,ben bile yuruyemeyecegimi dusunurken fizyoterapistim inatciydi yuruyecegime inaniyordu hatta fizyoterapisci bir ara bizi maddi yonden yoluyor diye dusunmedimde degil.Sonra bir kipirdi yakaladik bu benim icin buyuk bir moral oldu ve bir sene sonunda desteksiz yurumeye basladim.bugun kosamiyorum belki ama her isimi kendim goruyorum 17 sene olmus dilekolay'anlatilacak cok sey var daha once diger basliklarda bu konuya genis yer vermistim.en unutamadigim an yapip sattigim ucurtmalarin bir sabah gokyuzunde suzulmeleriydi.belkide ilk kipirdi oydu kimbilir....
Bende yirmili yaslarda omurilik tumorunden ameliyat gecirdim ve 8 ay ayakta his hareket yoktu, gun boyu yatakta cocuk gibi altinda bez kendini odaya kapatmis sadece haftada 3 gun gelen fizyoterapistin yuzunu zoraki goruyordum.Ceske yuruyemesemde diger sikintilar olmasa diye dua edersiniz.herseyden umudu kesmisken ,ben bile yuruyemeyecegimi dusunurken fizyoterapistim inatciydi yuruyecegime inaniyordu hatta fizyoterapisci bir ara bizi maddi yonden yoluyor diye dusunmedimde degil.Sonra bir kipirdi yakaladik bu benim icin buyuk bir moral oldu ve bir sene sonunda desteksiz yurumeye basladim.bugun kosamiyorum belki ama her isimi kendim goruyorum 17 sene olmus dilekolay'anlatilacak cok sey var daha once diger basliklarda bu konuya genis yer vermistim.en unutamadigim an yapip sattigim ucurtmalarin bir sabah gokyuzunde suzulmeleriydi.belkide ilk kipirdi oydu kimbilir....
