Ruminasyon ile nasıl baş edilir?

maalesef ben
işim olmasaydı hastaneye bile gitmicektim pc nin klavyesi kırıldı ona canım sıkkın

Klavye nasıl kırıldı ? Geçmiş olsun.

videoyu izledim şimdi. adamın söylemi doğru ama çözümü uygulamak benim gibiler için çok zor. ben zaten kendi kendime düşünerek doğruyu bulabilsem sanırım hastalığımı çözebilirdim.

benim için en büyük sorunlardan birisi dışarı çıkmak. mesela dün ailecek güzel bir yere gidip yemek yiyelim dedik. bu eylemimin sonucu olarak gece 4 4buçuk gibi uyuyabildim. dışarı çıkınca elim ayağım boşalıyor strese ve bazı düşüncelerim tetikleniyor. yemek yerken sürekli etrafımdaki insanları çaktırmadan gözlemledim garsonları izledim. eve geldik uyku tutmadı sürekli o insanların içinden bize zarar vereceklerin olduğuna,acaba bizi eve kadar takip ettiler mi düşüncesini kafamdan bir türlü atamadım.TRSM de bize verilen eğitimleri hatırlayıp gerçek değil gerçek değil diye tekrar etmeme rağmen elimde olmadan endişe ettim.
yıllar önce doktorum çık gez sosyal ortamlara gir dediğinde 1 ay sonra karşısına çıkıp beni hastaneye yatırdıktan sonra bir daha aynı tavsiyeyi vermedi. merak ettiğim benim gibi hastaların hepsi mi böyle yoksa bu sadece bende kemikleşmiş bir duygu durumumu bilmiyorum. ama kafada kurmaktan ve paranoyadan kurtulamıyorum.
ev hatta odam ise güvenli liman. kendi başıma olmak kitap okumak oyun oynamak müzik dinlemek. o kadar rahat hissediyorum ki. güvende gibi oluyorum

@Ben_Claudius, hocam , üstteki mesajını okudum. Perseküsyon (zarar görür müyüm) hezeyanları sizde uzun zamandır devam ediyor sanırım. Eşinizin yanınızda olması büyük avantaj. Allah beraberliğinizi bozmasın. Tek başına olsan , bu adam ne yapıyor ? diye gözlemlenme durumu oluşabilir. Ama aile olarak yemek yediğinde seni "bu adam aile babası" diye algılarlar. Bende de göz teması kurduğum kişi "aklımı okuyor" gibi saçma sapan yanılsamalar oluyor. 17 yaşında şizofreni tedavisine başladığımda vardı. 43 yaşına geldim hala devam ediyor. Şahsi kanaatim mezara kadar sürecek. Tabi ki şimdi bu alakasız fikirleri tolore edebiliyorum. Davranışlarımı fazla etkilemiyor ama "bastırma" mekanizmasına başvursam bu sefer de mental motor hararet yapıyor. Demek istediğim, akışında takılmak lazım.

@Ben_Claudius,

Ev benim de güvenli limanım ama çok daralıyorum. O yüzden dışarı çıkayım diyorum. Dışarda da napsam napsam diye düşünmekten kafayı yiyorum. Sokaklarda huzursuz oluyorum. Dışardayken güvenli limanım barlar oluyo ama kafaya koydum barlara gitmiycem çünkü gereksiz yere para harcıyorum. Sabah bi merkeze gitti takılayım diye aklımda hep bira mı içsem düşüncesi. Neyse kendimi frenledim eve döndüm şimdi müzik dinliyorum uzanıp

Ortamda başka insanlar olduğunda tedirgin oluyorum, sanki beni aşağılayacaklar küçük düşürecekler gibi geliyor. Dışarı çıktığımda insanlara bakıyorum, zarar vermeye kalkacaklar mı diye. Stajda hastalardan biri kavga çıkaracak sonra bana musallat olacak hayatımı mahvedecek gibi düşünceler oluyor.

Ben etrafımda benden başka tedirgin insan göremiyorum bana mı öyle denk geliyo anlamadım

Hastalık dönemimde çok düşündüğümü hatırlıyorum. Mantık yürütmesiyle düşüne düşüne bir düşünceye vardım ve o düşünceden korktum ve çok panik yaptım,kalp atışlarım hızlandı ve ellerim kasılmaya başladı o düşünceye varınca. Allah'a dua ettim bana unuttur bu cümleyi diye. Peş peşe farklı şeyler düşündüm ve kasılmalarım ve kalp atışım düzeldi, şu an hatırlamıyorum. Bu bir kaç defa oldu.

@Tyler D.,
içmemek en iyisi ama illa içeceksen de evinde iç hocam. iti var kopuğu var içince sapıtanı var. bir olay patlar sen ilaç kullanıyorsun diye olay senin üstüne kalır. ev candır

yenisini alıcam böyle olmaz

@Descartes,

Katılmıyorum. Benim deneyimlerime göre sosyalleşmek akıl hastaları için kötü bir şey. Onlar farkındalık için ya da daha çok zarar görmemek için Eve kapalı ve yalnız olmalılar...

@osmangazi,

"O" düşünce dediğin nasıl bir fikir ? Çok özel değilse merak ettim.

@Descartes,

"Bu cümle dahil herşeyin bir istisnası vardır " diye başlıyordum düşünmeye.

Düşüne düşüne en son bir yere ulaşıyosun ama o düşünce beni öldürecek gibi oluyor. Hakkatten vücudum kasılıyor ve kalp atışlarım artıyor. Sanki ulaşamam gereken bir sırra ulaştım gibi. Ona sadece ölülerin bilebileceği gibi hatta her ölenin en son o düşünceye ulaşıp öldüğü gibi ve unutmaya çalışıyorsun. Onu hatırlamıyorum zaten.