Ben 1,5 yaşımdan beridir özürlüyüm. İlk önceleri hiç yürüyemiyordum ilk okula başlamadan önce sağ bacağım büyük bir oranda iyileşti, sol bacağımda da %40 oranında kaldı. Şimdi sorunum yok. Seni anlamam biraz zor ama sakat kaldıktan sonra yaşadıklarını anlayabiliyorum. Zor zamanlar olduğuna eminim diyemem çünkü öyle olduğunu biliyorum. Fakat sakatlandıktan sonra erkek arkadaşının seni bırakması, ailesi tarafından istenmemen bence normal. Kendini onun yerine koy bakalım sen ne yapardın. Şu an yaşadığın zorlukları onun yaşadığını fakat senin onun yanında olduğunu düşün. Senin ailen bu duruma nasıl bakardı. Hepsi bir kenara sen bu duruma ne kadar zaman katlanabilirdin. Evlenmeden önce aynı durumu bende yaşadım. Ama senin yaptığın gibi dua etmedim. Bir zaman eve bir kız getirdim, oda benim gibi sakattı, babam bana acaba sana uyarmı bu kız diye sordu. Sonra diğer kızın ailesini düşündüm, benim ailem ben bu durumdayken benim için en iyisini istiyorsa o kızın aieleside kendi kızları için en iyisini düşünmek zorundalar dedim ve hiç üzülmedim. Akabinde yinede sakat olmayan başka biride beni sevdi ve benim bu durumumu kabul etti. Ben hiç o kız için dua etmedim. O kız sevdiğinden ayrılmadı, kaza yapıp sakat kalmadılar, aksine sapasağlam evliler ve canavar gibide çocukları var. Allah sağlık versin. Senin durumunda da merak etme kardeşim o çocuk senin dualarınla ayrılmamıştır nişanlısından, nasip değildir ondan ayrılmıştır. Ayrıca sende nasip değilsinki birbirinize ayrılmışsınız. İşin sonunda çok isteyip evlenip mutsuz olacağına, nasibinle mutlu ol. Allah hayırlı nasipler versin.