zor zor zor...
Zoru başarmak büyük yüreklerin işidir iyi bilirim.Cesaret,korkaklara ait değildir onuda iyi bilirim.Yıllar evvel,birisini çok ama çok sevmiştim.Şimdi sevmiyormusun derseniz?hala çok seviyorum.
İlk kez "seni seviyorum" cümlesi bu kadar anlam kazanmış yürekten söylenmişti...
Sadece,kadınlar değildir anaç olan.Erkeklerde öyle güzel anaçlık yaparlar ki,aklınız şaşar...
Beraberken,herşey nasılda güzeldi.Mutluluk kelimesi bizim için var edilmişti.Sevgi sevmek yanında çok ama çok mutluyum kelimeleri bizim için söylenmişti...
Ne zaman ki,aileler bizimle birlikte bir şeyleri öğrenmeye başladılar,işte "o an" o zaman bir şeyler gerisin geriye gitmeye başladı.Sevgide ASLA azalma olmadan,seni nasıl geri çektiklerini bugün çıplak gözle baktığında görmeye başlıyorsun.
Engelli olmak...
Sadece engellilere has bir durummuş gibi algılanıyor.
Bugün için bir engelim yok,veya öyle biliyorum.
Ya bir saat sonrası için garantim varmı?İşte onu ben biliyorum da etrafımdakiler bilmiyor.
Gençtim,tecrübesizdim...
Sevgime sevdiğime sahip çıkamadım...
Bugün için evliyim.İki evladım var.Gözümden bile sakındığım...
Son pişmanlıkların fayda etmediği,zamanın su gibi akıp gittiği,baki kalanında gök kubbede hoş bir seda olduğunu söyleyebilirim.
Engelli olmak...
Sadece engellilere has bir durum değildir.
Ha hayatta hayatı kendimize zehir edecek kadar uzun da değildir.
Ben görünüşte engelli gibi görünmemekle birlikte,geçmişte yaptığım "sevgime sahip çıkamamaktan dolayı" hatadan dolayı kendimi engellilerden daha çok engelli gibi görüyorum.,
Aileler,büyükler,ne kadar zorsunuz.
Bu hayat sizinlede olmuyor sizlede...
Bir şeyleri kurtardık diye sevinirken,neleri kaybettirdiğinizin hiçmi hiç farkında olamayacaksınız...
Sevgilerimle...