Sahip Çık Sevdana . .

Büyüdüm hem de çok büyüdüm yokluğunda. Yokluğunda çok canım yandı ve her içim acıdığında bir yaş daha büyüdüm...


Ömrümden eksilen her anda sensizlik bir az daha çöktü üzerime.
Ne tuhaf değil mi? Zaman geçiyor ömrüm azalıyor ama acın büyüyor...


Hani diyorum bazen unuttum galiba hata bazen yüzün gelmiyor gözlerimin önüne.
Korkuyorum o zaman ağlıyorum yüzünü unutmaktan korkuyorum.
Sevdan yüreğimi
bu kadar yakarken ben yokluğuna inat hala aşkınla her sabah
uyanırken yüzünü unutmaktan korkuyorum.
Sonra diyorum ki unut gitsin. Sen onun yüzünü sevmedin.
Sen onun boyunu kaşını gözünü sevmedin.
Sen diyorum sımsıcak ellerini sevdin onun hani seni en soğuk havada bile ısıtacak elleri. Sen bakışlarını sevdin onun hani aşkı gördüğün bakışları. Sen sözlerini sevdin onun hani saçmalasa bile sana geleceği sunan sözlerini.
Sen omuzlarını sevdin onun hani dünya
yıkılsa da sana güven veren o dağ gibi omuzları...


Şimdi o yok varsın elleri bakışları omuzları olmasın varsın konuşmasın artık senle ne çıkar.
Sen sevmedin mi onu. Yoksa da seveceksin.
Sevda da bu değil midir?
Yokluğunda bile hatta yokluğuna inat onunla olmak değil midir?
O halde yüzünü unuttum diye kormak niye?
Sevdan hala yüreğinde değil mi?


Sen diyorum yeter ki sahip çık sevdana yeter ki kirletme onu.
Ortak getirme kalbine. Ona kurduğun saraya başka kiracılar girmesin.
O gizli odaların birinde. Hep orda olacak.​