Merhaba,
Kardeşime...
Her zamanki gibi sabah erkenden uyanmış işe gitmiştim. Haftalardır nedensiz stresli ve gergindim. Sabahın erken saatinde saat 10 gibi telefonum çaldı, arayan annem di:
"-Oğlum , kardeşin ufak bir kaza geçirmiş,babanla beni de aldılar önemli bir şeyi yok,sende gel hastaneye kadar, endişelenme..!"
Annem beni o saatte aramazdı, ve kardeşim için hastaneye gittiyse iş çok ciddiydi. O an ne olduğunu o kadar merak ediyordumki, merak ettiğim şeyin hoş birşey olmadığını tahmin ettiğim için ne yapacağımı bilemiyordum. Elim ayağım titriyordu, korkmuştum.
Nasıl hastaneye gittiğimi bilmiyordum. Vardığımda Annemi ve babamı gördüm, yoğun bakımın önündeydiler. hiç bir şey sormadan sarıldık...
Kardeşim ilaç kuryesi olarak ecza deposunda çalışmaktaydı. Orada bir şekilde elime biri telefon tutuşturuverdi, kazanın oluş anının bir videosu vardı. Seyir halindeyken karşı şeritten gelen araç kardeşimin şeridine girmiş ve ona çarpmıştı. Havada uçtuktan sonra sert bir şekilde yere düşmüş,sürüklenirken kaskı kafasından çıkmış ve lçine beton dökülüp otopark tabelası dikilmiş lastiğe kafasını çarpmıştı. Sonucunda da Beyin kanaması geçirmişti.
Kardeşim, hani pehlivan derler ya, tamda öyle bir çocuk. Mert, herkesçe sevilen, İri yapılı,gürbüz bir çocuktu. Haksızlığa tahammül etmeyen, 5 dk bile yerinde durmayan bir insandır kendisi...
Hastane günlerini anlatarak olayı yeniden yaşamak istemedim. Günlerce hiçbir tepki vermeden ve makinelere bağlı olarak yaşadı. Allah kimseye böyle zorluklar yaşatmasın. Hergün öleceğini bekledik, parmağını kıpırdattı, elimi sıktı, tepki verdi diye umut dolduk, dua ettik. reanimasyoncu ve beyin cerrahı doktorlar o süreçte hep umutsuz konuştular,"- Uyanmadı" ,"- makineden ayıramıyoruz","- tepkileri beklediğimiz gibi değil." gibi yorumlar yaptılar. Ayrıca uyanırsa ne durumda kalkar hiç bir fikrimiz yok dediler. Biz hep dua ettik, hayırlısını diledik.
89. gündü. O sabah hastanede bizi gören hemşirelerin yüzünde gülücükler vardı. Kardeşim gözlerini açmıştı. Adeta yeniden doğmuştu.Aylarca hastanede kalmaya devam ettik. Şu an %93 engelli raporu var. o hayatta olduğu için çok mutluyuz.
Herkese Allah tan sağlıklı günler dilerim.
Kardeşime...
Her zamanki gibi sabah erkenden uyanmış işe gitmiştim. Haftalardır nedensiz stresli ve gergindim. Sabahın erken saatinde saat 10 gibi telefonum çaldı, arayan annem di:
"-Oğlum , kardeşin ufak bir kaza geçirmiş,babanla beni de aldılar önemli bir şeyi yok,sende gel hastaneye kadar, endişelenme..!"
Annem beni o saatte aramazdı, ve kardeşim için hastaneye gittiyse iş çok ciddiydi. O an ne olduğunu o kadar merak ediyordumki, merak ettiğim şeyin hoş birşey olmadığını tahmin ettiğim için ne yapacağımı bilemiyordum. Elim ayağım titriyordu, korkmuştum.
Nasıl hastaneye gittiğimi bilmiyordum. Vardığımda Annemi ve babamı gördüm, yoğun bakımın önündeydiler. hiç bir şey sormadan sarıldık...
Kardeşim ilaç kuryesi olarak ecza deposunda çalışmaktaydı. Orada bir şekilde elime biri telefon tutuşturuverdi, kazanın oluş anının bir videosu vardı. Seyir halindeyken karşı şeritten gelen araç kardeşimin şeridine girmiş ve ona çarpmıştı. Havada uçtuktan sonra sert bir şekilde yere düşmüş,sürüklenirken kaskı kafasından çıkmış ve lçine beton dökülüp otopark tabelası dikilmiş lastiğe kafasını çarpmıştı. Sonucunda da Beyin kanaması geçirmişti.
Kardeşim, hani pehlivan derler ya, tamda öyle bir çocuk. Mert, herkesçe sevilen, İri yapılı,gürbüz bir çocuktu. Haksızlığa tahammül etmeyen, 5 dk bile yerinde durmayan bir insandır kendisi...
Hastane günlerini anlatarak olayı yeniden yaşamak istemedim. Günlerce hiçbir tepki vermeden ve makinelere bağlı olarak yaşadı. Allah kimseye böyle zorluklar yaşatmasın. Hergün öleceğini bekledik, parmağını kıpırdattı, elimi sıktı, tepki verdi diye umut dolduk, dua ettik. reanimasyoncu ve beyin cerrahı doktorlar o süreçte hep umutsuz konuştular,"- Uyanmadı" ,"- makineden ayıramıyoruz","- tepkileri beklediğimiz gibi değil." gibi yorumlar yaptılar. Ayrıca uyanırsa ne durumda kalkar hiç bir fikrimiz yok dediler. Biz hep dua ettik, hayırlısını diledik.
89. gündü. O sabah hastanede bizi gören hemşirelerin yüzünde gülücükler vardı. Kardeşim gözlerini açmıştı. Adeta yeniden doğmuştu.Aylarca hastanede kalmaya devam ettik. Şu an %93 engelli raporu var. o hayatta olduğu için çok mutluyuz.
Herkese Allah tan sağlıklı günler dilerim.
