İlkokulda öğrenciler sınıftaki engelli öğrenciye karşı tembihleniyorlar mı?

Arkadaşlar sizinle bi süredir aklıma takılan bir konuyu paylaşmak istedim..
Bi süredir diyorum çünkü 3 Aralık Dünya engelliler gününe kadar hiç aklıma gelmemişti. Biraz yoğun yaşadığımdan mıdır nedir o günü, bu güne kadar hiç bana engelli olduğumu hissettirmeyen herkese minnet duygularımı belirteyim derken, sahiiii! dedim.. Ve sınıf öğretmenimle o gün şunu paylaştım;

'Sınıfın dışına çıktığım andan itibaren.. okul bahçesinde, eve gelene kadar yol boyunca, çarşıda pazarda bi şekilde her engellinin yaşadığı gibi bende bi çok o bakışlara maruz kalan biriyim.. Ama neden sınıfın içerisinde böyle değildi bu?
Çünkü sonuçta hepimiz çocuktuk.. Kavgalarımızda oldu arkadaşlarımızla zaman zaman.. Ama o kadar ilginç geliyor ki şuan bana engelimle ilgili tek bir kelime duymamam kimseden.. Acaba tembihlilermiydi diye düşünüyorum ki mutlaka öyle galiba'

Neyle korkutuldular acaba Çok mu işkence çektiler ki benim yüzümden Ayy inş. öyle bişey olmamıştırr kıyamam onlara.. Ya da öğretmenim mi çok işkence çekti acaba, her an biri birşey söyleyecek diye, belki o tehdit edilmiştir, 'söylim mi, söylim mi..' 'sözlümü 100 yaparsan söylemem tamam'...

Yazmayı sevdiğimden ve konuşurken kendimi yazarkenki kadar ifade edemediğime inandığımdan bunu sınıf öğretmenimle yazılı olarak paylaştım hemen okumayacağını bile bile en azından bi gün okuyacağından emin olduğumdan, gerçi konuşarakta kendisiyle paylaşmayı düşünüyorum deli cesaretim tuttuğu bi gün.. Hatta siz yazadurun ben bi arayıp geleyim..

Aramızdaki ilköğretim hayatının bi kısmını dahi olsa okulda geçiren engeli olan arkadaşlarımızdan, sınıfında engelli arkadaşı olan arkadaşlarımızdan ve özellikle 1. ve 5. sınıf öğretmenlerimizden bu konu hakkında ki düşüncelerini öğrenmek istedim. Böyle bir tembihlemeye şahit olduk mu, ya da bizzat tembihledik mi? Tembihledik ise bunu hangi cümlelerle yaptık? 8-10 sene öncesine kadar gidilebilir.. 15'te olabilir. Yaşım ortaya çıkacak şimdi

Bende cevabımı aldığım vakit paylaşırım burada yine..

Kelebekcim, "tembihliyoruz" diyormuşum
"Bak kelebekle dalga geçerseniz ve ters bakarsanız size şunu şunu yaprız" vs vs))
Şaka tabi. Böyle bir şeye hiç ihtiyaç duymadım.

Sadece geçmiş senelerde bir konuyla ilgili tembihledim. Aslında nazik bir şekilde tehdit ettim
Zihinsel engelli bir öğrencim vardı. Sınıfta bana en agır şekilde küfrediyordu. Yüzünü saklıyordu. Daima yüzünü kitapla kapatırdı. Silgi milgi atardı arkadaşlarına sınıfta. Araba sürerdi eliyle ve araba sesi çıkartırdı bagıra bagıra. Sınıftan dışarı çıkmazdı.

Tabi bunları aştık zaman içinde.
Yüzünü de açtı. Küfrü de terketti. Silgi vs atmayı bıraktı. Okulda dolaşmaya başladı. Evden okula tek başına gelebildi. Arkadaşlarıyla oyun oynamaya başladı. Evinde bile ziyarete gittiğimizde bize çıkmıyor odaya kapanıyordu düşün...
Daha sonraki sene okuma yazmayı da öğrendi.
En güzeli sene sonu veda partisinde yanagını öpmeme izin verdi ve sarılabildik ilk defa

ha ne ile tehdit etmiştim sınıfı söyleyim:

"Bakın, arkadaşınız küfrediyor diye siz de küfretmeye kalkmayın sakın!"
gayet nazik ve şaka yollu tehdit ettim bir ara valla bu şekilde

Çok teşekkür ederim Melek ablacım yorumun için..
Tebrik ederim. Sabrının emeğinin karşılığını almış olmana çok sevindim. Aslında tehditte sayılmazmış.. Benimde söylemek istediğim tamda böyle bişey.. O yaşlarda tembihte edilse, tembihle söz dinlenirmiydi onuda kestiremiyorum şimdi Ama o kadar bakışlara, sözlere, hareketlere maruz kalıyorken sınıfta olmayınca aklıma başka bi seçenek gelmedi. Belkide dediğin gibi hiç gerek duyulmadı.

benimkilerin hepsi işitme ve konuşma engelli oldukları için kimi tembihleyeyim....
ilk defa bu yıl işitme konuşmanın yanında zihinsel engeli bulunan zeynebim için candarı uyarmak zorunda kaldım....
itip kakmaması için kenara çekip sen onun abisi sayılırsın ona her konuda yardımcı olabilecek sensin onu tenefüslerde kötü davranan çocuklardan koruyabilecek olan sensin.....vs....
candar nasıl dinledi nasıl anladı ise....gerçek abisi olsa bu kadar olurr.....

Kelebek, epey zaman geçmiş konunun üzerinden, umarım geçmiş konulara yanıt vermemin bir sakıncası olmaz. Oturan Boğa kızıyor böyle şeylere... Seni seviyorum patron! İki çift laf edip kaybolacağım

Hem engelli bir öğretmen oldum hem de engelli bir öğrenci. Kısacası ikisini de yaşadığım için ben yanıtlamayacağım da kim yanıtlayacak bu soruyu?

Öğrenciyken dünya tatlısı iki öğretmenim vardı. Durumumun farkındaydılar ve beni sosyalleştirebilmek için ellerinden geleni yaptılar. Okul arkadaşlarım zaten mahalleden de arkadaşımdı. Annelerini, babalarını, kardeşlerini bile tanıyor, samimi bir ortam paylaşıyorduk. Bu samimiyetin içinde zaman zaman bırak arkadaşı, akrabadan bile hoş olmayan söylemler duyuyordum. Ama bunlar bir elin parmaklarını geçmez. Öğretmenlerim, arkadaşlarımın velileri öğrencileri uyardılar mı bilemiyorum ama tahminim uyarmadıkları yönünde. Çünkü bizim zamanımızda insanımız bu kadar ince değildi... Hele de köyde- kasabada yaşıyorsan, bilirsin ki seni döve döve severler. Ne olduğunu anlayamazsın. Ortaokul ve lise de ise öğretmenlerimin benimle uğraşacak zamanları yoktu. Zaten özgüvenli bir çocuktum. Çevrem çok genişti... Benim onların korumasına ihtiyacım yoktu. Bizim zamanımızda arkadaşlık başka türlüydü zaten... 80-90 yıllarından bahsediyorum

Şimdi öğretmenim ve birçok engelli öğrencim oldu. Çocukların kendi aralarında bir bağ var. Yıllar önce bir Polat'ım vardı. Ayakları sadece koltuk değneği yardımıyla yere basardı... Üstüne skolyozu da vardı. Fakat futbol oynanacağı zaman çocuklar fellik fellik onu arardı... Demem o ki, çocuk milleti Konuşmadan anlaşabiliyor bazen...

Sadece bir öğrencim için "Hazal'ın duyma sorunu var. Arkadaşınızın sizi duymaması söz konusu olabilir. Böyle durumlarda lütfen yapıcı olun. Ona yardım edin. Yardım ederken de onu utandıracak birşey yapmayın. Birbirimize ihtiyacımız var, bunu unutmayın" dedim. Bunu söylerken de Hazal'ı tebeşir almak için idareye gönderdim. Hazal'ın dersinde konuyu onun tam karşısında tane tane konuşarak anlatıyorum. Bu ihtimamın bütün sınıf farkında...

Lisede konuşma sorunu olan bir arkadaşımız vardı. İlk ders ve kalkıp kendimizi tanıtıyoruz. Anıl diye bir arkadaş ayağa kalktı ve çok uzun bir süre kekeledi... Bütün sınıf yerlere yattı gülmekten. Sonra acayip birşey oldu... Bir daha kimse ama kimse Anıl'a gülmedi... İlk tepki şaşkınlıktı. Ne olduğunu fark edemediler. Boş bulundular diyelim... Ona gülmememiz gerektiğini bize hiçbir öğretmenimiz söylemedi... Tanıdıkça, sevdikçe insan arkadaşında engel görmüyor. Bunu hissediyorum...

Hayır, herhangi bir tehdit uyarı olmuyor, uyarmıyoruz.) İlköğretim birinci kademede gerekli ise çocuklar durumdan haberdar ediliyor hepsi bu. Şimdiye kadar ilköğretim ve lise düzeyinde birçok engelli öğrencim oldu. Diğer öğrenciler kaynaştırma öğrencisine karşı son derece normal davranıyorlardı alay edeni hiç görmedim. Öğretmenin tutumu çok önemli burada. Engelin türüne göre sınav yapıldığı için, diğer öğrenciler kaynaştırma öğrencisinin sınav kağıdının neden farklı olduğunu sorabiliyorlar. Ya da ilk etapta çocuklar şaşırabiliyor. Engelli olan çocuk da bunun farkında oluyor. Kısa ve mantıklı şekilde durumu açıklıyoruz. Durumunu gayet normal karşılayıp diğer öğrencilerden hiç ayırmadan muamele yapmak önemli. Zaten zaman içinde çocuklar birbirine alışıyor, ben hiç uyarmadım.