Biz engellilerin 2. Yuvası hastanedir.Gitmesek olmuyor,gitsek duramiyorduk artik.Bazen kucuk bir saglik sorunu icin,bazen buyuk ve zor bir hastalik icin bekliyorduk.Konuşsa koridorlar aslinda ne acılar cektigimizi soylerdi .Bizim kaderimiz hastanelerle doğmus aslinda...
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Dikkat!!! Tema lisans bilgilerinize erişilemiyor, lütfen www.xenforo.gen.tr yönetimi ile iletişime geçiniz.
belki de konuşyorlardır. duvarlar..ordaki tozlar , boyalar... türlü yöntemlerle seyri tebdil ederken .. belki de dile gelmiştir..
mesela belki orada haksızlığa uğrayan birinin gözyaşları dvara çarpıp tozu hareket ettirmiş toz bir sinek aracılığı ile (bakteri-virüs gibi bir mikroorganizma veya mikropartikül vs) ilebelki sinekte veya sivrisinekte bir zehre dönüşmüş ve o kişinin yaşadıklarına sessiz kalan herkese o sivrisinek aracılığıyla bulaşmıştır..
belki de acılara tanık olan o duvarlar daki yine toz boya vs önce toprağa karışmış sonra bir ağacın gövdesine ordan meyveye ordan da insana geçmiş ve bir zeerrecik bile olsa bazı duyguların dile gelmesine vesile olmuştur...
bilemeyiz...
ayrıca yerin kulağı var denilmiş.. ve birde bizim gözle göremediğimiz şahitler vardır belki..
bir gün bir hastane koridorunda gözyaşlarımı silerken benim de aklımdan geçenler sanırım bunlar idi...
Hastane koridorları...
- Konbuyu başlatan RÜZGAR ADA ERDOĞDU
- Başlangıç tarihi
belki de konuşyorlardır. duvarlar..ordaki tozlar , boyalar... türlü yöntemlerle seyri tebdil ederken .. belki de dile gelmiştir..
mesela belki orada haksızlığa uğrayan birinin gözyaşları dvara çarpıp tozu hareket ettirmiş toz bir sinek aracılığı ile (bakteri-virüs gibi bir mikroorganizma veya mikropartikül vs) ilebelki sinekte veya sivrisinekte bir zehre dönüşmüş ve o kişinin yaşadıklarına sessiz kalan herkese o sivrisinek aracılığıyla bulaşmıştır..
belki de acılara tanık olan o duvarlar daki yine toz boya vs önce toprağa karışmış sonra bir ağacın gövdesine ordan meyveye ordan da insana geçmiş ve bir zeerrecik bile olsa bazı duyguların dile gelmesine vesile olmuştur...
bilemeyiz...
ayrıca yerin kulağı var denilmiş.. ve birde bizim gözle göremediğimiz şahitler vardır belki..
bir gün bir hastane koridorunda gözyaşlarımı silerken benim de aklımdan geçenler sanırım bunlar idi...
Herkes der 'Hastane kokusundan nefret ediyorum' diye... Bizim nefret etme gibi bir lüksümüz yoktu nefret etsek ne değişecekti çünkü o hastane koridorları o hastane kokusu bizim kaderimizdi.. Tüm çocukluğumuz orada geçti yașıtlarımız sokakta top oynarken, bisiklete binerken biz o doktor senin bu hastane benim gezmek mecburiyetindeydik.
sagir olarak hastane dusmek, ameliyatlarla bogusmak ne kotudur.
ne doktor ilgilenmek, anlatmak ister, ne hemsire. duymaz duymaz acep ne diyor diye ezilirsiniz. cektiginiz ameliyat yaralarida cabasi.
kimse siz ne diyorsunuz dinlemek istemez. kurban olun televizyon izlemeye.
gerci neren agriyorsa canin oradadir. bilenler bilir...
ne doktor ilgilenmek, anlatmak ister, ne hemsire. duymaz duymaz acep ne diyor diye ezilirsiniz. cektiginiz ameliyat yaralarida cabasi.
kimse siz ne diyorsunuz dinlemek istemez. kurban olun televizyon izlemeye.
gerci neren agriyorsa canin oradadir. bilenler bilir...
Doğduğum günden beridir hastanelerdeyim.
Hastanede doğdum, doğduğum gibi ameliyat oldum. Yoğun bakımda yaşam mücadelesi verdim, kazandım.
Sonra sırayla belki 10dan fazla ameliyat, aylarım yıllarım o odalarda o koridorlarda geçti. Yine kazandım.
Biraz daha büyüdüm bu sefer gecenin bir yarısı, sabahın köründe acil ziyaretleri başladı. Bazen haftada bazen ayda bir kez. Sonuç mu? Kazandım.
Yıllarca şifa gördüğüm ellerin yerini bugün kendi ellerim aldı. Odama gelsin, önümden geçsin, ziyaret etsin diye beklediğim beyaz önlüklü kahramanlardan biri de ben oldum.
Sakat doğdum, engelimi aştım, doktor oldum. Kazandım.
İmkansız diye bir şey yok, sadece vazgeçmemek var...
Hastanede doğdum, doğduğum gibi ameliyat oldum. Yoğun bakımda yaşam mücadelesi verdim, kazandım.
Sonra sırayla belki 10dan fazla ameliyat, aylarım yıllarım o odalarda o koridorlarda geçti. Yine kazandım.
Biraz daha büyüdüm bu sefer gecenin bir yarısı, sabahın köründe acil ziyaretleri başladı. Bazen haftada bazen ayda bir kez. Sonuç mu? Kazandım.
Yıllarca şifa gördüğüm ellerin yerini bugün kendi ellerim aldı. Odama gelsin, önümden geçsin, ziyaret etsin diye beklediğim beyaz önlüklü kahramanlardan biri de ben oldum.
Sakat doğdum, engelimi aştım, doktor oldum. Kazandım.
İmkansız diye bir şey yok, sadece vazgeçmemek var...
GRAHAM BELL
Ya seninle kimse ilgilenmez polemiği yapma.
Hastaneyi
sağlık çalışanlarının başına yıkarsın.
Ya seninle kimse ilgilenmez polemiği yapma.
Hastaneyi sağlık çalışanlarının başına yıkarsın.
