Sakarya Üniversitesi Fizik Bölümü öğrencisiydim. Güzel bir sonbahar akşamıydı. Yine her zaman ki Cuma günleri gibi şehirler arası otobüsle İstanbul'a aile evime gelmek için binmiştim ve yeni aldığım kitabı yol boyu okudum Osho'dan Korku.. Ölüm ve ötesiyle ilgili düşünceleri hep ilgimi çekmiştir zaten. Otobüste insanları izledim. Hareketlerini,tavırlarını,amaçlarını. Tek gerçek korkunun ölüm olduğunu düşünüp durdum gelene kadar. Üstelik 1 haftadır sıklıkla gördüğüm rüyanın etkisinde kalmıştım ve otobüste uyuyakaldığım zaman yine aynı şeyi görüp sıçrayarak uyanmıştım.
4 yaşında ki yeğenime araba çarpacakken onu kurtarıp kendim atlıyordum arabanın önüne.. Bir an önce servisten inip yeğenime marketten küçük bir çikolata alıp sevindiricektim onu.. Çünkü gördüğüm sadece bir rüyaydı ve gerçekte onu hala doya doya sevebilirdim. Bu yüzden mutluydum..
Markete doğru yürüyecekken birden aklıma geldi. Saat daha geç değildi akşam 11 civarıydı eve gidip onu da alıp çıkacaktım böylece daha mutlu olacaktı. Yaya yolunda üstelik ışık yanmıştı sağıma soluma baktım, geçecektim ki solumdan hızla yaklaşan bir şey hissettim. Tek hatırladığım yere düşerken gördüğüm arabanın tekeriydi ve sonrası büyük bir karanlık..
Mahalle arasında hızla gelen bir polis arabası bana çarpmış havada takla atıp karşı şeride düşecekken karşı yoldan da bir araç çarpmış..
İlk gittiğim hastane sadece boynumda 2 ve burnumun kırık olduğu söylenmiş. Ama sonra öğrendim ki boynumda 5, omurgamda 5,kaburgamda omuzumda kolumda da kırıklar vardı.
Ambulans şoförü ablam endişeli diye onu itikleyip, hakaret etmiş.
Hastanenin acil doktoru bunu neden buraya getirdiniz yine diye ailemi azarlamış. Yoğun bakıma sokulması gereken hastayı 1 saat içinde evine yolladılar..
Gittiğim her hastane bu adli hava alamayız diye tedaviyi reddetti.Bacağımdaki dikişimi bile kendim aldım
Çarpanlara gelince şikayetçi dahi olmayacaktım. Sonuçta kimse kimseyi durduk yere öldürmek istemezdi. Ta ki iki tarafında benden şikayetçi olduğunu duyana kadar Suçum her normal insanın günde yüzlerce kez yaptığı şeyi yapmaktı. Bilinçli,kontrollü şekilde karşıdan karşıya geçmek. Üstelik dalga geçer gibi çarpan polis bana napayım abla da simsiyah giyinmiş göremedim dedi 6 ayı geçtiği halde haal bir cevap gelmedi mahkemeden ne tuhaf ki
Şu an ise risklerden dolayı ameliyat bile olamıyorum. Okul, arkadaşlık, aile, iş, maddi bakımdan hayatım bitti. Ölümün sadece fiziksel olmadığını öğrendim. Bir genç kızın hayatı bitti ve benim gibi belki binlerce insanın..
Eğer bu paranın ve mevkinin sözünün geçtiği dünyada bazı şeyleri değiştirebilseydim bunun başında 'Adalet' olurdu.
4 yaşında ki yeğenime araba çarpacakken onu kurtarıp kendim atlıyordum arabanın önüne.. Bir an önce servisten inip yeğenime marketten küçük bir çikolata alıp sevindiricektim onu.. Çünkü gördüğüm sadece bir rüyaydı ve gerçekte onu hala doya doya sevebilirdim. Bu yüzden mutluydum..
Markete doğru yürüyecekken birden aklıma geldi. Saat daha geç değildi akşam 11 civarıydı eve gidip onu da alıp çıkacaktım böylece daha mutlu olacaktı. Yaya yolunda üstelik ışık yanmıştı sağıma soluma baktım, geçecektim ki solumdan hızla yaklaşan bir şey hissettim. Tek hatırladığım yere düşerken gördüğüm arabanın tekeriydi ve sonrası büyük bir karanlık..
Mahalle arasında hızla gelen bir polis arabası bana çarpmış havada takla atıp karşı şeride düşecekken karşı yoldan da bir araç çarpmış..
İlk gittiğim hastane sadece boynumda 2 ve burnumun kırık olduğu söylenmiş. Ama sonra öğrendim ki boynumda 5, omurgamda 5,kaburgamda omuzumda kolumda da kırıklar vardı.
Ambulans şoförü ablam endişeli diye onu itikleyip, hakaret etmiş.
Hastanenin acil doktoru bunu neden buraya getirdiniz yine diye ailemi azarlamış. Yoğun bakıma sokulması gereken hastayı 1 saat içinde evine yolladılar..
Gittiğim her hastane bu adli hava alamayız diye tedaviyi reddetti.Bacağımdaki dikişimi bile kendim aldım
Çarpanlara gelince şikayetçi dahi olmayacaktım. Sonuçta kimse kimseyi durduk yere öldürmek istemezdi. Ta ki iki tarafında benden şikayetçi olduğunu duyana kadar
Suçum her normal insanın günde yüzlerce kez yaptığı şeyi yapmaktı. Bilinçli,kontrollü şekilde karşıdan karşıya geçmek. Üstelik dalga geçer gibi çarpan polis bana napayım abla da simsiyah giyinmiş göremedim dedi 6 ayı geçtiği halde haal bir cevap gelmedi mahkemeden ne tuhaf ki Şu an ise risklerden dolayı ameliyat bile olamıyorum. Okul, arkadaşlık, aile, iş, maddi bakımdan hayatım bitti. Ölümün sadece fiziksel olmadığını öğrendim. Bir genç kızın hayatı bitti ve benim gibi belki binlerce insanın..
Eğer bu paranın ve mevkinin sözünün geçtiği dünyada bazı şeyleri değiştirebilseydim bunun başında 'Adalet' olurdu.
