Gökhan kardeşim ilk düştüğümde o kadar kötü haldeydimki ben nasıl yürüycem diyodum, bu ayaklar tuttar mı, işler mi, hiç hissetmiyodum, doktorlar geliyodu beni kontrol etmek için, yatağımda yatıyorum, doktor ayağını yukarı doğru çek diyor ama ben ayak var mı hissetmiyorumki, hiç ileti gitmiyor sanki, bırak ayağımı yukarıya çekmeyi ayak parmağımı bile oynatamıyodum ama ümidimi hiç kaybetmedim, ben yürüycem dedim, ayağa kalkcam yürüycem dedim, benim sinirler hala tam anlamıyla iyileşmiş değil, zedelenmiş sonuçta, kolay iyileşmiyor ama yürüyebiliyorum, her türlü ihtiyacımı görebiliyorum, dışardan bakıldığında kimse anlamıyor benim bi kaza geçirdiğimi, kimse demezki bu çocuğun boynu kırılmış ama ben hissedebiliyorum, sol yarımda his kaybım var, sağ yarım da sola göre daha güçsüz ama bunu bi ben hissediyorum, zamanla o da geçcek biliyorum, ama ilk halimi düşünüyorum bu hiçbişey değil, hiçbiyerimi oynatamazken şimdi hertürlü ihtiyacımı görüyorum, hatta işe başladım, sağlık kontrolünden geçtim, onlar bile sağlam çalışabilir onayı verdiler, kaza geçirdiğim anlaşılmıyor bile, kardeşim hiç moralini bozma, Allah tan ümidini kesme, bi de çok dua et, fizik tedaviyi de ihmal etme ama dua da çok önemli, moralini ne kadar bozarsan ne kadar ümitsizliğe düşersen o kadar iyileşmen gecikir, önce sen iyileşeeğine inan, herşey zamanla oluyor, hiçbişey birden olmuyor, zaman gerekli ama sabırlı ol moralini yüksek tut, iyileşememe ihtimalini hiç düşünme bile iyileşeceksin ama insan sabredemiyor, senin halini anlıyorum, ben de öleydim çünkü, herşey çok çabul olsun istiyor insan ama zamanı gelince olcaktır, Allah acil şifalar versin kardeşim