4 Mayıs 1998 ve yeni bir başlangıç [O an]

4 MAYIS 1998 SAAT 21:00 Nasıl olduğunu tarif edemediğim belimde bir ağrı hissettim. 15 dakika sonra yere yığılmıştım. Bir an nefes alamadım yalvardım beni dışarı çıkarın nefes alamıyorum diye, daha sonra Allah'ın cezası hastaneye götürüldüm. Ağrı kesici yaptılar bi yarım saat sonra tekrar bi ağrı kesici o zaman iğneyi hissetmediğimi anladım hemşireye "vurduğunuz iğneyi hissetmiyorum" dedim.
Çok bilmiş bana "bizim elimiz hafiftir" dedi. Sinirlendim "Tamam eliniz hafiftir ama en azından iğnenin yapıldığını hissederim" dedim. sonra gelip ayaklarıma iğne falan batırdılar "hissediyor musun?" dediler. Hissetmediğim için "Hissetmiyorum" dedim. Yine aralarından çok bilmiş bi hemşire "ama ayağını oynatıyorsun" dedi. Sinirlendim "Hissetsem söylerim senin yüzünü görmeye meraklı değilim" dedim. Sonra dediler bi norölojiye görün.
Sonra benim tedavi maratonum başladı. Samsuna gittim Transver smyelit dediler. gizli grip geçirmişim omuriliğime baskı yapmış omuriliğimi inceltmiş "ARTIK YÜRÜYEMEYECEKSİN" Dediler. Sağolsun doktorum ama 3, 6 , 9 ay sonra yürüyebilirsin dedi ne güzel moral vermiş o zaman bir yıl geçtikten sonra anladım bana moral verdiğini 13. yıla girdim hala bekliyorum bazen diyorum ne bitmez 3,6,9 aymış

Çok geçmiş olsun. Umarım sağlığınıza kavuşursunuz. Azim ve yaşama sevinçinizin kat kat artması dileğiyle. Size sağlıklı mutlu bir ömür diliyorum.

çok teşekkür ederim. fakat sağlığıma kavuşabilme ihtimalini artıkgörmüyorum en azından gözlerimi kapadığımda kendimi artık yürürken hayal edemiyorum.

Çok büyük geçmiş olsun, bu kadar karamsar olmayın lütfen hayat herşeye rağmen güzel.

hayır hayata kötü demedim hayatımdan memnunum bi problemim yok ama sadece kendimi yürürken hayal edemiyorum sadece.. tam hayal edeceğim sırada benim daver(tekerlekli sandalyem) yine çıkıyor ortaya sanırım ayaktaki halimi unuttum. engelimle ilgili hiç bir karamsarlığım yok ben evimizin ve memleketin tekerlekli sandalyeli cadısıyım

Sende benim gibi beyaz önlüklüzedesin ne yapalım kader deyip sığınıyoruz artık.. Ama sandalyede bir yaşamda o kadar kötü değil yada artık alıştık Tak sorunu olmasa dermişim birde..

Allah herkese sifa versin

Sevgili arkadaşım çok geçmiş olsun ancak herşeye rağmen hayat yaşamaya değer...Hepimizin sorunları öyle farklı ki ama hepimiz yaşadığımız şeylerin en kötüsünü kendimiz yaşamış sanıyoruz. Kimi evlerde şiddet, kiminde alkolikler, madde bağımlıları, kimileri annesiz babasız sokaklarda, kimileri açlıktan dileniyor... Kimileri ruhsal kimileri de bedensel sıkıntılar yaşıyor. Hayatı dört dörtlük yaşayan var mı? Sen de ne zaman iyileşeceğim diye günleri saymak yerine gününü yaşa, yetindiklerinle de mutlu olmaya çalış. Şaiirin dediği gibi; ''HER MİHNET KABULÜM YETER Kİ, GÜN EKSİLMESİN PENCEREMDEN''... Esenlikle kal...