1994 yılı Mart ayıydı. Ramazan tüm güzellğiyle devam ediyor, bayrama 1 hafta kalmıştı. Daha 13 yasında olduğum için bayramı iple çekiyordum. Ne de olsa cocukluktu işte. Çocuk olmama rağmen inançlıyfım hep. O yüzden de ramazan boyunca 1 gün olsun orucumu kaçırmamıştım.
o sabah da sahura kalkmıs oruca niyetlenmiş arkasından da okula gitmek daha vakit olduğu için biras daha uyumaya karar vermiştim. Kalktığımda biraz da mahmurluk vardı, ama yinede okulun yolunu tuttum. Okul eve 15-20 dakika uzaklıkta olduğu için otobüsle gitmek zorundaydım. Otobüse bindim, ineceğim durağa geldiğimde her sabah durakta beraber indiğimiz ilkokul çocuklarıyla beraber indik. Yolun karsına ben her zaman olduğu gibi yalnız geçiyordum. Tam karsıya geçmek isterken önce sağıma sonra soluma baktım. Çünkü biz şoför çocuğuyduk. Babamızdan öğrenmiştik her şeyin kuralını. tekrar soluma kafamı çevirirken bir şeyin bana çarptığını hissettim.
Düşmüşüm. O anda kafamı yukarıya kaldırmamla beraber otobüsün arka 2 tekerleğinin bacağımın üstünden geçmesi bir oldu. İnce bir acıyla birlikte hemen hastaneye kaldırmak için araba çevirdiler. Adama kaza olduğunu hemen hastaneye gidilmesi gerektiğini. Adamın verdiği cevap gerçekten insanlık adına bir ayıptı: İşe yetişmem lazım alamam. O halimle bile adama bi anda dalasım geldi, ama malum işte.
Neyseki başka bir araç durdu Allah razı olsun ondan hemen hastaneye götürdüler. Evin numarasını verdim. Ama ablamı arayın annemde kalp var hastalanır demişim. Bunlarıda düşünebilmişim o esnada. Bi de çocukluk işte su vermeye çalışıyorlar ben oruçluyum su içemem diyorum. Arkasından da iç kanama geçirdiğimi anladıkları için vermediler zaten. Bir müddet sonra ayağımdan 2. bir ameliyat geçirmek zorunda kaldım. Çünkü ayak parmaklarım hareket etmiyordu. Bir de benim en sevdiğim şey Futbol oynamaktı ve 1 sene sonra Galatasarayın alt yapısına gidecektim. Ameliyatta da bir umut vardı düzelmek için. Ama ameliyatın ertesi günü doktorun gelipte bir daha futbol oynayamayacak dediğini duyduğumda dünyalar başıma yıkılmıştı.
işte o gün bugündür sakat bir ayağım. Ama olsun yine de iyiyim çok şükür.
Hayat herşeye rağmen güzel. Allah bağışlarsa 2 de çocuğum var. İnşallah onlarda sağlıklı sıhhatli büyürler.
Herkese rabbim şifasını versin...
o sabah da sahura kalkmıs oruca niyetlenmiş arkasından da okula gitmek daha vakit olduğu için biras daha uyumaya karar vermiştim. Kalktığımda biraz da mahmurluk vardı, ama yinede okulun yolunu tuttum. Okul eve 15-20 dakika uzaklıkta olduğu için otobüsle gitmek zorundaydım. Otobüse bindim, ineceğim durağa geldiğimde her sabah durakta beraber indiğimiz ilkokul çocuklarıyla beraber indik. Yolun karsına ben her zaman olduğu gibi yalnız geçiyordum. Tam karsıya geçmek isterken önce sağıma sonra soluma baktım. Çünkü biz şoför çocuğuyduk. Babamızdan öğrenmiştik her şeyin kuralını. tekrar soluma kafamı çevirirken bir şeyin bana çarptığını hissettim.
Düşmüşüm. O anda kafamı yukarıya kaldırmamla beraber otobüsün arka 2 tekerleğinin bacağımın üstünden geçmesi bir oldu. İnce bir acıyla birlikte hemen hastaneye kaldırmak için araba çevirdiler. Adama kaza olduğunu hemen hastaneye gidilmesi gerektiğini. Adamın verdiği cevap gerçekten insanlık adına bir ayıptı: İşe yetişmem lazım alamam. O halimle bile adama bi anda dalasım geldi, ama malum işte.
Neyseki başka bir araç durdu Allah razı olsun ondan hemen hastaneye götürdüler. Evin numarasını verdim. Ama ablamı arayın annemde kalp var hastalanır demişim. Bunlarıda düşünebilmişim o esnada. Bi de çocukluk işte su vermeye çalışıyorlar ben oruçluyum su içemem diyorum. Arkasından da iç kanama geçirdiğimi anladıkları için vermediler zaten. Bir müddet sonra ayağımdan 2. bir ameliyat geçirmek zorunda kaldım. Çünkü ayak parmaklarım hareket etmiyordu. Bir de benim en sevdiğim şey Futbol oynamaktı ve 1 sene sonra Galatasarayın alt yapısına gidecektim. Ameliyatta da bir umut vardı düzelmek için. Ama ameliyatın ertesi günü doktorun gelipte bir daha futbol oynayamayacak dediğini duyduğumda dünyalar başıma yıkılmıştı.
işte o gün bugündür sakat bir ayağım. Ama olsun yine de iyiyim çok şükür.
Hayat herşeye rağmen güzel. Allah bağışlarsa 2 de çocuğum var. İnşallah onlarda sağlıklı sıhhatli büyürler.
Herkese rabbim şifasını versin...
Güm! duran otomobile çarptı. Ben yukardan çok net olarak izlediğim için çocuğun önemli bir şeyi olmadığını hissediyorum. Omuzunun üstüne düştü.. Neyse, herkes panikle çocuğa koştu tabii. Çocuk ne yapsa dersiniz: "Aman amca annem duymasın".. diyerek ayağa fırladığı gibi koşmaya/kaçmaya çalıştı 
