Arkadaşlar meraba. Adım Açelya,17 yaşındayım,11.sınıfa gidiyorum. Hastalığı ilk kez otururken eğik durmamla babaannem fark etmişti. Daha sonra annem beni ortopedi bölümüne götürdü. Doktor skolyozum olduğunu söyledi. Yüzmeye gitmemi söyledi ve birkaç egzersiz hareketi verdi. 6 ayda bir kontorole gelmemi söyledi.
Egzersizleri yapmaha başladım ancak 15 dakikadan fazla yapmıyordum yapamıyordum sıkılıyordum. Ailem yapmam konusunda sürekli baskılayıcıydı. Bu böyle böyle devam etti . Annem bir sonraki kontrolde beni beyin cerrahina götürdü. O doktor da skolyoz derecemin arttığını söyledi ve daha iyi kontrol edilebilmesi için beni İstanbul'da Metin Sabancı Baltalimanı Kemik Hastanesine yönlendirdi. Biz tabi önce çok panik olduk ve apar topar randevu ve doktor aramaya başladık. O zaman 9.sınfın sömestr tatilindeydik ve randevuyu okulun ilk haftasına aldık ve İstanbul'a yola çıktık.
Doktorumun adı Akif Albayrak ama öğrendik ki bizimle asistanları ilgileniyormuş,asistanlar gerek duyarsa doktora ulaşılıyorumuş. Asistan doktor da bana skolyoz ölçüm filmi çektirdi ve yine çok farklı bir şey söylemedi. Yine altı ayda bir kontrole gelmemi,yüzmeye gitmemi ve egzersiz yapmamı söyledi.Ben yine yarım yamalak egzersiz yapıyor ve yüzmeye gidiyordum. Ama bunun egzersizlerle geçeceğine bi inancım yoktu . Vücudumda gözle görülecek bi eğrilik yoktu eğilimce belli oluyordu sadece.Bir sonraki kontorlüm de aynı hastaneye bağlı başka bir doktora gittim adı Mustafa Akif Aşansu. Doktor bana derecemin yine arttığını ve ameliyatlık durumda olduğunu söyledi. Ama ameliyat zorunluluğu olmadığını şu an isteğe bağlı olduğunu söyledi biz de olmasını istedik ve bizi heyete çıkardı.
Heyet günü geldiğinde hastanenin doktorları hepsi ordaydı ve inceleme yaptılar . Doktor evet ameliyatlık durumda olduğumu amcak şu an bir ağrım veya gözle görülür belli bir şekil bozukluğum olmadığını ve bundan sonra gelişimimi tamamlamaya bailadığım için derecenin fazla artmayacağınj söyledi nasıl bir insan burnunu beğenmez ama böyle yaşarsa sen de böyle ameliyat olmadan yaşabileceğimi söyledi . Bu süreçte tabiki sadece bir doktora gitmedim farklı farklı özel hastanelere de gittim ama onlar daha çok kesme taraftarıydı. Ayrıca belirteyim ki doktorlar bana korse vermedi çünkü yaşım ilerlemişti regl olmuştum. Sonuç olarak ben ameliyat olmadım .
Daha sonraki kontrolüm geldiğinde bu sefer asistan doktora değil asıl doktora gittim. Doktor filmleri ölçümleri inceledikten sonra beni ameliyst sırasına yazdı. Hayatımda can alıcı anlardan biriydi. Kendiö ağlamaya çoktan başlamıştım ve annemin de gizliden ağlamaya başladığını farkındaydım. Sömestr tatilmden önceki cuma günüydü günlerden . Doktora iyleşme sürecimi sordum ne kadar sürede okula giderim diye sordum ve bana 1.-1.30 ayı bulur dedi ve ben daha çok yıkıldım. Daha sonra biz dedemle birlikte başhekimin yanına gittik ve bana direk pazartesi gel tahlilleri yaptır çarşamba ameliyatını ol dedi . Hepimiz şok olmuştuk. Ben bir yandan ağlıyor diğer yandan okula nasıl giderim dersine düşmüştüm . Bana daha tatilin var iki hafta iyileşitsin dedi ve bizde elimize düşen bu fırsatı kaybetmemek için kanul ettik .
Babam Giresundaydı ve o da hemen yola koyulacaktı. Eve gidene kadar tüm yol boyunca ağladım aklımızda asla ameliyat olmaya gelmek gibi bir fikir yoktu. Eve gelince tüm aileye arkadaşlara haber verdik. Herkes beni teselii etmeye çalışıyor destek oluyordu ama ağlamamak elde değildin. Paxartesi günü geldim tüm tahliller kontroller yapıldı ve yatışımın yapıldığı söylendi bunu da beklemiyordum çok ani olmuştu hazırlıksız gelmiştik bu yüzden eve gidip eşyaları almak için izin aldım. Koluma hasta bilekliği takılmış onu takmak bile beni çok etkilemişti. Gece hastaneye geldik ve ilk gecemi geçirdim. Ertesi gün kan alınmak dışında bir şey yapılmadı ve tüm gün geçti öyle. Ertesi günü ameliyatım vardı ve ilk ameliyat benimdi. Uyumadan önce hasta bakıcı abla gelip ensemdeki tüyleri ve saçımın bir kısmını kazıdı bu çok üzücü bi şeydi ama ben kimseyi üzmemek için ağlamadım. Uyanınca önlüğümü giydim ve babam gelmişti onun yanına girişe gittim çünkü sadece sarılıp öpüp geldim asla konuşmadım çünkü konuşursa ağlardım ve ameliyata öyle girmek istemiyordum ardından sedyeyle ameliyathaneye taşındım koridorda beklettiler beni artık annemle babam da yoktu yanımda ve soğukluğu hissdiyordum. 20 dakika kadar bekledim ve yaptığım tek şey kendi kendimi teselli etmekti sanki bi filmde oynuyomuşum ve hepsi rolmuş gibi davrandım. Sonra beni ameliyathaneye girdim ve cidden soğuktu. Bir abi bana sıcak hava üfleyen boru gibi bişi verdi ve ardından anestezi uzamanı geldi kalın bir iğne yaptı elime canım yandı ama güçlü durdum ardından bir tane daha yaptı ve sonrası ben de yok.
8 saatlik bir ameliyat sonrası Uyandığımda annem başımdaydı ve hissettiğim tek şey acıydı annem yoğun bakımda olduğumu ve onların gideceğini söyledi korktum biraz ama kendimde değildim tam olarak . Sonra bir süreyi daha çok hatırlamıyorum. Uyandığımda asla hareket edemiyordum sadece yüz üstü yatıyordum dönemiyordum bile . Karşı yatakta da bir çocuk skolyoz ameliyatı olmuştu kendine yeni geliyordu ve bağırıp çığırıyor kalkmaya çalışıyordu daha sonra çocuğu yatağa bağladılar bu beni cidden korkuttu. Susamıştım ama 8 saat geçmeden bir şey yiyip içemiyordum yoksa kusabilirdim . Saatim gelince hasta bakıcı abla bana çorba içirdi ve kraker bıraktı. Ağrılarım çok fazlaydı bu yüzden serumla ağrı kesici alıyordum sürekli. Sabahı zor ettim. Yanımda insanlar kusuyor ağrıdan inliyorlardı bense acımı içime atmaya çalışıylrdum.
Sabah olunca görevliler geldi ve odaya çıkma zamanı gelmişti dışarda annemle babamı gördüm ve o anki mutluluğum çok büyüktü. Odaya gidince kendim yatamadığım için beni babam ve görevliler yatırdılar. Arkadaşlar psikolojik olarak çok iyi değildim kendi yemeğimi yiyemiyordum tuvalete gidemiyordum sağa sola bile dönemiyordum. Akşam üstüne doğru doktor geldi ve beni ilk kez ayağa kaldırdı her şey çok zordu bir kaç adım atıp yatağım kenarında diğelirken bir anda ter boşaltmaya başladım gözüm kararamaya ve başım dönmeye başladı daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Anneme seslendim ve hemen yatırdı beni . Bunu söylemek biraz beni utandırsa da ilk başta çişimi yapamıyordum çünkü sondamı yeni çıkartmışlardınu yüzden annem beni bezledi. Bu beni baya bi ağlattı.
Bir gün öyle geçtikten sonra zaten bir kaç kere kalkıp yürüyüş yapmıştımve tuvalete gittim. Arkadaşlar ameliyatı atlatıyosun ama psikolojik olarak üstesinden gelmesi oldukça zor. Ben sürekli ağlıyordum. Bir tarafta sürekli yatamıyordum annem sağa sola çeviriyordu ve göğüs kısmımda ağrı vardı 8saat ameliyatta ezilmişti. Üflemeli top şeklinde bir oyuncak vardı ve onunla nefes alıştırmaları yapıyordum. Günde 5 kez iğne oluyordum her tarafım delik deşik ve morarıktı. Ciddi anlamada iyileşemeyeceğimi düşünüyordum sürekli ağlıyordum. Odadaki diğer insanlar sürekli beni tesellliye geliyorlar destek oluyorlardı. Artık ara ara oturarak durabiliyordum. Halam bana yemeğimi kendimin yememi söyledi ve denemeye çalıştım biraz yedikten sonra çok mutlu olmuştum odadaki herkes benimle pylaşıyordu mutluluklarını. Ama sonra bi an da aşırı bi yorgunluk geldi ve ağlamaya başladım çünkü yemeğimi yemeyi başaramamıştım.
Daha sonra daha da çok ayakta durabiliyordum. Komik gibi gelebilir ama ailecek yok kızımız tuvalete gitti yok kendi yemeğini yedi diye seviniyorduk. Hastaneyi belki bilen vardır tarihi bir binaydı eskiden saraymış ve odanın tam karşısında boğaz vardı ama insan böyle bi durumda bunların hiç bi önemi yok ben artık hastanede duramıyordum evime gitmek istiyordum. Bir haftanın sonunda hastaneden çıktım . Ertesi günde Giresun'a döndüm. Uçakta birazcık zorlandım ancak büyük sorun yaşatmadı. Evimde olmak çok güzeldi çünkü hastene gerçekten kötüydü.
Çıkıştan sonra 1.5 hafta sonra 1 ay sonra 3 ay sonra 6 ay sınra 1 sene sonra kontrollere gidecektim. Artık daha fazla ayakta durabiliyordum ancak sık sık dinleniyordum. Sırtımda dikişler boydan boyaydı ancak estetik dikiş olduğu için dikiş aldırmicaktım. Hastenr boyunca hiç banyo yapmadım yaklaşık bir hafta kulağa iğrenç geliyor ama şartlar böyleydi. Evde de direk banyo yapamadım çünkü yarama su gitmemesi gerekiyordu . 2günde bir pansumanım oluyordu benimkileri babam yapıyordu. 1 hafta sonrasında tekrar İstanbula gittim ve son pansumanımı yaptırdım.
Arkadaşlar ameliyattan tam 2 hafta sonra okula başladım. Çok ciddi bir ilerleme gösterdim . Çantamı kendim taşıyamıyordum ve sık sık şiddetli ağrılarım oluyordu . Önceleri insanalra çantamı eşyalarımı taşıtmak beni üzüyordu ancak sonra alıştım. Ağrılarımda haftadan haftaya azaldı. 1.5 ay sonrali kontorllde hiç bir sıkıntım yoktu. Şimdi ise diğer kontorlu bekliyorum ve oldukça iyiyim. Bu hastalık bana çok şey kattı . Felçli bir hasta gibi oluyorsunuz ve şükretmeyi öğreniyosunuz sahip olduğunuz şeylerin değeri daha iyi anlaşılıyor. Zaman zaman çok çmküntülerim üzüntülerim oldu ama hep içimde sindirmeye çalıştım acımı ailenizin arkadaşlarınız desteği de çok önemli fiziksel yaradan çok ruhsal yara daha önemli. Ama şu an çok iyi sonuç aldım 24 tane vidam ve boydan boya yara izim var ama tüm zorlukları atlattığım için mutluyum..
Egzersizleri yapmaha başladım ancak 15 dakikadan fazla yapmıyordum yapamıyordum sıkılıyordum. Ailem yapmam konusunda sürekli baskılayıcıydı. Bu böyle böyle devam etti . Annem bir sonraki kontrolde beni beyin cerrahina götürdü. O doktor da skolyoz derecemin arttığını söyledi ve daha iyi kontrol edilebilmesi için beni İstanbul'da Metin Sabancı Baltalimanı Kemik Hastanesine yönlendirdi. Biz tabi önce çok panik olduk ve apar topar randevu ve doktor aramaya başladık. O zaman 9.sınfın sömestr tatilindeydik ve randevuyu okulun ilk haftasına aldık ve İstanbul'a yola çıktık.
Doktorumun adı Akif Albayrak ama öğrendik ki bizimle asistanları ilgileniyormuş,asistanlar gerek duyarsa doktora ulaşılıyorumuş. Asistan doktor da bana skolyoz ölçüm filmi çektirdi ve yine çok farklı bir şey söylemedi. Yine altı ayda bir kontrole gelmemi,yüzmeye gitmemi ve egzersiz yapmamı söyledi.Ben yine yarım yamalak egzersiz yapıyor ve yüzmeye gidiyordum. Ama bunun egzersizlerle geçeceğine bi inancım yoktu . Vücudumda gözle görülecek bi eğrilik yoktu eğilimce belli oluyordu sadece.Bir sonraki kontorlüm de aynı hastaneye bağlı başka bir doktora gittim adı Mustafa Akif Aşansu. Doktor bana derecemin yine arttığını ve ameliyatlık durumda olduğunu söyledi. Ama ameliyat zorunluluğu olmadığını şu an isteğe bağlı olduğunu söyledi biz de olmasını istedik ve bizi heyete çıkardı.
Heyet günü geldiğinde hastanenin doktorları hepsi ordaydı ve inceleme yaptılar . Doktor evet ameliyatlık durumda olduğumu amcak şu an bir ağrım veya gözle görülür belli bir şekil bozukluğum olmadığını ve bundan sonra gelişimimi tamamlamaya bailadığım için derecenin fazla artmayacağınj söyledi nasıl bir insan burnunu beğenmez ama böyle yaşarsa sen de böyle ameliyat olmadan yaşabileceğimi söyledi . Bu süreçte tabiki sadece bir doktora gitmedim farklı farklı özel hastanelere de gittim ama onlar daha çok kesme taraftarıydı. Ayrıca belirteyim ki doktorlar bana korse vermedi çünkü yaşım ilerlemişti regl olmuştum. Sonuç olarak ben ameliyat olmadım .
Daha sonraki kontrolüm geldiğinde bu sefer asistan doktora değil asıl doktora gittim. Doktor filmleri ölçümleri inceledikten sonra beni ameliyst sırasına yazdı. Hayatımda can alıcı anlardan biriydi. Kendiö ağlamaya çoktan başlamıştım ve annemin de gizliden ağlamaya başladığını farkındaydım. Sömestr tatilmden önceki cuma günüydü günlerden . Doktora iyleşme sürecimi sordum ne kadar sürede okula giderim diye sordum ve bana 1.-1.30 ayı bulur dedi ve ben daha çok yıkıldım. Daha sonra biz dedemle birlikte başhekimin yanına gittik ve bana direk pazartesi gel tahlilleri yaptır çarşamba ameliyatını ol dedi . Hepimiz şok olmuştuk. Ben bir yandan ağlıyor diğer yandan okula nasıl giderim dersine düşmüştüm . Bana daha tatilin var iki hafta iyileşitsin dedi ve bizde elimize düşen bu fırsatı kaybetmemek için kanul ettik .
Babam Giresundaydı ve o da hemen yola koyulacaktı. Eve gidene kadar tüm yol boyunca ağladım aklımızda asla ameliyat olmaya gelmek gibi bir fikir yoktu. Eve gelince tüm aileye arkadaşlara haber verdik. Herkes beni teselii etmeye çalışıyor destek oluyordu ama ağlamamak elde değildin. Paxartesi günü geldim tüm tahliller kontroller yapıldı ve yatışımın yapıldığı söylendi bunu da beklemiyordum çok ani olmuştu hazırlıksız gelmiştik bu yüzden eve gidip eşyaları almak için izin aldım. Koluma hasta bilekliği takılmış onu takmak bile beni çok etkilemişti. Gece hastaneye geldik ve ilk gecemi geçirdim. Ertesi gün kan alınmak dışında bir şey yapılmadı ve tüm gün geçti öyle. Ertesi günü ameliyatım vardı ve ilk ameliyat benimdi. Uyumadan önce hasta bakıcı abla gelip ensemdeki tüyleri ve saçımın bir kısmını kazıdı bu çok üzücü bi şeydi ama ben kimseyi üzmemek için ağlamadım. Uyanınca önlüğümü giydim ve babam gelmişti onun yanına girişe gittim çünkü sadece sarılıp öpüp geldim asla konuşmadım çünkü konuşursa ağlardım ve ameliyata öyle girmek istemiyordum ardından sedyeyle ameliyathaneye taşındım koridorda beklettiler beni artık annemle babam da yoktu yanımda ve soğukluğu hissdiyordum. 20 dakika kadar bekledim ve yaptığım tek şey kendi kendimi teselli etmekti sanki bi filmde oynuyomuşum ve hepsi rolmuş gibi davrandım. Sonra beni ameliyathaneye girdim ve cidden soğuktu. Bir abi bana sıcak hava üfleyen boru gibi bişi verdi ve ardından anestezi uzamanı geldi kalın bir iğne yaptı elime canım yandı ama güçlü durdum ardından bir tane daha yaptı ve sonrası ben de yok.
8 saatlik bir ameliyat sonrası Uyandığımda annem başımdaydı ve hissettiğim tek şey acıydı annem yoğun bakımda olduğumu ve onların gideceğini söyledi korktum biraz ama kendimde değildim tam olarak . Sonra bir süreyi daha çok hatırlamıyorum. Uyandığımda asla hareket edemiyordum sadece yüz üstü yatıyordum dönemiyordum bile . Karşı yatakta da bir çocuk skolyoz ameliyatı olmuştu kendine yeni geliyordu ve bağırıp çığırıyor kalkmaya çalışıyordu daha sonra çocuğu yatağa bağladılar bu beni cidden korkuttu. Susamıştım ama 8 saat geçmeden bir şey yiyip içemiyordum yoksa kusabilirdim . Saatim gelince hasta bakıcı abla bana çorba içirdi ve kraker bıraktı. Ağrılarım çok fazlaydı bu yüzden serumla ağrı kesici alıyordum sürekli. Sabahı zor ettim. Yanımda insanlar kusuyor ağrıdan inliyorlardı bense acımı içime atmaya çalışıylrdum.
Sabah olunca görevliler geldi ve odaya çıkma zamanı gelmişti dışarda annemle babamı gördüm ve o anki mutluluğum çok büyüktü. Odaya gidince kendim yatamadığım için beni babam ve görevliler yatırdılar. Arkadaşlar psikolojik olarak çok iyi değildim kendi yemeğimi yiyemiyordum tuvalete gidemiyordum sağa sola bile dönemiyordum. Akşam üstüne doğru doktor geldi ve beni ilk kez ayağa kaldırdı her şey çok zordu bir kaç adım atıp yatağım kenarında diğelirken bir anda ter boşaltmaya başladım gözüm kararamaya ve başım dönmeye başladı daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Anneme seslendim ve hemen yatırdı beni . Bunu söylemek biraz beni utandırsa da ilk başta çişimi yapamıyordum çünkü sondamı yeni çıkartmışlardınu yüzden annem beni bezledi. Bu beni baya bi ağlattı.
Bir gün öyle geçtikten sonra zaten bir kaç kere kalkıp yürüyüş yapmıştımve tuvalete gittim. Arkadaşlar ameliyatı atlatıyosun ama psikolojik olarak üstesinden gelmesi oldukça zor. Ben sürekli ağlıyordum. Bir tarafta sürekli yatamıyordum annem sağa sola çeviriyordu ve göğüs kısmımda ağrı vardı 8saat ameliyatta ezilmişti. Üflemeli top şeklinde bir oyuncak vardı ve onunla nefes alıştırmaları yapıyordum. Günde 5 kez iğne oluyordum her tarafım delik deşik ve morarıktı. Ciddi anlamada iyileşemeyeceğimi düşünüyordum sürekli ağlıyordum. Odadaki diğer insanlar sürekli beni tesellliye geliyorlar destek oluyorlardı. Artık ara ara oturarak durabiliyordum. Halam bana yemeğimi kendimin yememi söyledi ve denemeye çalıştım biraz yedikten sonra çok mutlu olmuştum odadaki herkes benimle pylaşıyordu mutluluklarını. Ama sonra bi an da aşırı bi yorgunluk geldi ve ağlamaya başladım çünkü yemeğimi yemeyi başaramamıştım.
Daha sonra daha da çok ayakta durabiliyordum. Komik gibi gelebilir ama ailecek yok kızımız tuvalete gitti yok kendi yemeğini yedi diye seviniyorduk. Hastaneyi belki bilen vardır tarihi bir binaydı eskiden saraymış ve odanın tam karşısında boğaz vardı ama insan böyle bi durumda bunların hiç bi önemi yok ben artık hastanede duramıyordum evime gitmek istiyordum. Bir haftanın sonunda hastaneden çıktım . Ertesi günde Giresun'a döndüm. Uçakta birazcık zorlandım ancak büyük sorun yaşatmadı. Evimde olmak çok güzeldi çünkü hastene gerçekten kötüydü.
Çıkıştan sonra 1.5 hafta sonra 1 ay sonra 3 ay sonra 6 ay sınra 1 sene sonra kontrollere gidecektim. Artık daha fazla ayakta durabiliyordum ancak sık sık dinleniyordum. Sırtımda dikişler boydan boyaydı ancak estetik dikiş olduğu için dikiş aldırmicaktım. Hastenr boyunca hiç banyo yapmadım yaklaşık bir hafta kulağa iğrenç geliyor ama şartlar böyleydi. Evde de direk banyo yapamadım çünkü yarama su gitmemesi gerekiyordu . 2günde bir pansumanım oluyordu benimkileri babam yapıyordu. 1 hafta sonrasında tekrar İstanbula gittim ve son pansumanımı yaptırdım.
Arkadaşlar ameliyattan tam 2 hafta sonra okula başladım. Çok ciddi bir ilerleme gösterdim . Çantamı kendim taşıyamıyordum ve sık sık şiddetli ağrılarım oluyordu . Önceleri insanalra çantamı eşyalarımı taşıtmak beni üzüyordu ancak sonra alıştım. Ağrılarımda haftadan haftaya azaldı. 1.5 ay sonrali kontorllde hiç bir sıkıntım yoktu. Şimdi ise diğer kontorlu bekliyorum ve oldukça iyiyim. Bu hastalık bana çok şey kattı . Felçli bir hasta gibi oluyorsunuz ve şükretmeyi öğreniyosunuz sahip olduğunuz şeylerin değeri daha iyi anlaşılıyor. Zaman zaman çok çmküntülerim üzüntülerim oldu ama hep içimde sindirmeye çalıştım acımı ailenizin arkadaşlarınız desteği de çok önemli fiziksel yaradan çok ruhsal yara daha önemli. Ama şu an çok iyi sonuç aldım 24 tane vidam ve boydan boya yara izim var ama tüm zorlukları atlattığım için mutluyum..
benim de ağrım çok yoktu şekil bozukluğumda ama ilerde sorun olmasın ve küçük yaşta kemiklerim yumuşakken olayım diye 
